Pater Daniel Maes (76) uit Arendonk was de voorbije week weer thuis in de Kempen, om zijn gouden priesterjubileum te vieren bij zijn familie, vrienden en collega’s in de norbertijnenabdij van Mol-Postel. Vijftig jaar staat hij in het vak. Toch gaat hij nog niet met pensioen. “Ik wil eerst mijn werk afmaken”, zegt hij. En zijn werk bevindt zich vandaag in het woelige Syrië, waar hij in het klooster van Mar Yacub in de buurt van de hoofdstad Damascus een seminarie oprichtte voor jonge priesters. Syrië is intussen zijn tweede vaderland geworden, ondanks de bloedige oorlog.

Of de Kempense pater er ooit gevreesd heeft voor zijn leven? "Eén keer", bekent hij. "Twee jaar geleden stonden er plots zestigduizend zwaarbewapende strijders voor de poorten van ons klooster. Die avond zou ons uur geslagen worden. Ik heb toen nog de mis opgedragen en de heilige absolutie uitgesproken, waarna we ons terugtrokken in de schuilkelder van het klooster, samen met families uit de buurt. De hele nacht hebben we luid gezongen en gebeden, om te bidden dat we het zouden overleven, maar ook voor de kinderen, opdat ze de felle bombardementen niet zouden horen. We hadden ook een gasvuurtje mee, voor een soort van laatste avondmaal. De samenhorigheid was groot, om nooit te vergeten."

Gelukkig kan hij het nog navertellen. "We zijn toen op onverklaarbare wijze in leven gebleven. Plots stopten de bombardementen. De rebellen dropen af en trokken over de bergen richting Libanon. Waren zij bijgelovig en zwichtten ze voor onze schietgebeden en het klokkengelui in ons klooster? We weten het nog altijd niet."

Lees het hele interview dinsdag in Gazet van Antwerpen - editie Kempen.