De door mensen veroorzaakte ramp die Gaza heet
Deze maand was Mahmoud Shatat, een Gazaanse waterexpert, die voor de hulporganisatie Oxfam werkt, een paar dagen in Nederland. Ik sprak met hem over de door de mens veroorzaakte ramp die Gaza heet. Er is nog nauwelijks elektriciteit, zo’n drieënhalf uur per dag, en slechts een paar procent van het water is drinkbaar. De Israëlische blokkade, het (wan)bestuur van Hamas en de rivaliteit tussen Hamas en de Palestijnse Autoriteit zijn de schuldigen.
Shatat gaf niet alleen een overzicht en een analyse van de problemen, hij kon uit eigen ervaring vertellen wat het voor een gezin met kleine kinderen betekent om te moeten leven zonder schoon water en stroom.
Vaak denken we er niet bij na als we lezen over ‘blokkades’, ‘overbevolking’ en ‘veiligheidsmaatregelen’, maar deze zaken hebben effect op de echte levens van echte mensen in Gaza. Mensen die huid- en nierproblemen hebben door gebruik van het vervuilde water. Mensen die niet meer op tijd geholpen kunnen worden in het ziekenhuis, want ook daar is elektriciteit beperkt. Mensen die hun winkeltje – en dus hun middelen van bestaan – verliezen omdat hun producten niet gekoeld kunnen worden en wegrotten.
Het zijn mensen die helemaal niet zo veel van ons verschillen als we soms denken. Althans, ik heb niet zoveel verschillen kunnen vinden.
In principe willen alle Gazanen het beste voor hun kinderen: genoeg geld om van te leven en als het even kan geen oorlog. Net als de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever. Net als de Joodse Israëliërs in Tel Aviv. En net als wij.
Ook al ben ik al een paar weken terug in Nederland, er gaat nauwelijks een uur voorbij dat ik niet aan de Palestijnen en de Israëliërs denk. Dat heeft in eerste instantie een praktische reden: ik leg de laatste hand aan een boek over mijn ervaringen daar, dat insha’allah, als God het wil, dit najaar zal verschijnen. Bovendien, mijn vrienden en kennissen wonen daar. De Oude Stad van Jeruzalem, de markt, de buurtkatten, ‘mijn’ kerk en Gaza zijn daar.
In de artikelen en columns die ik voor het Nederlands Dagblad over Israël en de Palestijnse gebieden heb mogen schrijven, wilde ik u, voor zover mogelijk, laten zien wat bezetting, geweld, hoop en ontmoeting met ‘echte mensen’ doet. De Palestijnen in Gaza, mensen zoals u en ik, moeten maar weer afwachten hoe de politieke ontwikkelingen hun levens verder zullen beïnvloeden en, waarschijnlijk, verslechteren. Vergeet hen niet.
