Deze Kempense coach is nog maar 43, maar heeft al genoeg gezien voor een hele carrière

Tom Saintfiet heeft vandaag al 48 officiële FIFA-interlands achter zijn naam bij Namibië, Zimbabwe, Ethiopië, Jemen, Malawi, Togo en Bangladesh. Met Trinidad en Tobago is hij intussen aan zijn achtste nationale ploeg toe. “Ik ben de eerste Belg die als bondscoach werkt in Noord- en Midden-Amerika”, glundert Saintfiet. “Eerder was ik ook al de eerste Belgische bondscoach in Azië bij Jemen. Of ik ooit op alle continenten wil gewerkt hebben? Dat is geen doel op zich. Maar ik had het gevoel dat ik het label kreeg van ‘Afrikaanse coach’. Daarom ben ik blij om nu op een ander continent te kunnen werken bij een land waarmee een groot tornooi mogelijk moet zijn. De Gold Cup (het Amerikaanse ‘EK’, red.) is een doel, maar het WK in Rusland is dat nog meer. Hoe mooi zou het niet zijn dat - net nu België voor een buitenlander als bondscoach kiest - Broos (Kameroen), Leekens (Tunesië) of Saintfiet zich met een ander land zou kunnen plaatsen voor het WK?” Ondanks zijn uitgebreid cv vol nationale ploegen is het Saintfiet nog nooit gelukt om op een groot tornooi te staan.

In zijn jeugd was Saintfiet al geen honkvaste jongen, want tussen zijn tien en achttien jaar speelde hij voor vijf verschillende clubs. Ook later bij de grote jongens bleef hij nooit langer dan twee seizoenen bij één en dezelfde ploeg. Toen hij als voetballer aan de slag ging op de Faeröer-eilanden was het al duidelijk dat hij avontuurlijk ingesteld was. Intussen zit hij op 43-jarige leeftijd al aan 23 trainersjobs in 18 verschillende landen. “Er wordt vaak gezegd dat ik telkens maar kort ergens werk, maar vaak werk ik met contracten van korte duur en ik ben nog nooit ontslagen als bondscoach.”

Gokmaffia kruist zijn pad

Iemand die op zo veel exotische plekken heeft gewerkt, maakte natuurlijk al heel wat mee. Zo kruiste de gokmaffia tot drie keer toe zijn pad. “Die heeft me heel wat jobs gekost”, zegt hij in een eerder interview. Eerst in Finland bij Rovaniemi. Hij was er in 2008 coach van een ploeg waar vijf Zambianen speelden. Saintfiet stelde er in de voorbereiding echter maar één van op en wordt wat later om onduidelijke redenen ontslagen. Achteraf komt aan het licht dat die Zambianen collectief wedstrijden vervalsten. “Ik liep in de weg”, aldus Saintfiet.

Ook bij zijn volgende job in Namibië gebeuren rare dingen rond een oefeninterland tegen Zuid-Afrika in maart 2010. Twee Aziatische types cirkelen rond de spelers van Saintfiet in het hotel van de ploeg in Durban. “Ik kreeg het in de gaten en vond dat verdacht”, aldus Saintfiet. “Ik heb de spelers de levieten gelezen en in de match is er niets verdachts gebeurd. Ik denk dat het niet is doorgegaan, maar vind het nog altijd absurd dat die twee mannen zo gemakkelijk binnen raakten in een hotel met zo veel hooggeplaatste figuren en zo’n strenge bewaking. Als dat kan tijdens een generale repetitie voor een WK, dan kan het ook op een WK.” In 2012 verschijnt er een FIFA-rapport waarin staat dat er ernstige aanwijzingen zijn voor bedrog tijdens de oefenwedstrijden van Zuid-Afrika.

Tot slot moet Saintfiet ook bij zijn volgende job als bondscoach van Zimbabwe al na twee weken plaatsruimen voor een bondscoach die achteraf werd veroordeeld voor matchfixing.

Met bodyguards in Bangladesh

“Ik heb in mijn carrière wel enkele foute keuzes gemaakt. Zoals die voor Zimbabwe, maar ook mijn laatste job bij Bangladesh was een fout. Het niveau van het voetbal was er veel te laag en ik kon er niet werken zoals ik wilde.” Amateurisme. De dag voor een oefenkamp werden de teammanger, keeperstrainer en assistent nog vervangen zonder dat Saintfiet op de hoogte is. En enkele spelers bleken plots met de legerploeg te moeten aantreden terwijl anderen met hun ploeg naar het buitenland trokken. “Maar ook naast het veld was het erg moeilijk. Ik tekende er mijn contract een paar dagen voor IS er een aanslag pleegde met 22 doden. Toen ik daar werkte, mocht ik niet buiten als er niet minstens zes bodyguards beschikbaar waren. Ik kon niet naar de winkel, niet op restaurant en geen wandelingetje maken. Ik pendelde tussen het hotel en het stadion. Het was niet te doen.”