Direct naar artikelinhoud
Column

Mijn dorp werd aangevallen door Libelle-aficionada's

In de Algarve is het altoos Libelle Zomerweek: Hollandse vrouwmensen van de derde leeftijd met kortpittig kapsel, in driekwartbroeken en op Crocs, die kwetterend als dronken spreeuwen de rust verstoren. Ze schijten de boel nog net niet onder.

Ik, Arthur van Amerongen
Beeld Gabriël Kousbroek

Gisteren viel zo'n zwerm mijn dorp aan. Daar was het al een drukte van belang vanwege Corpo do Deus, een katholieke feestdag waar ik nog nooit van had gehoord. Ik zocht het even op: Op deze dag, de tweede donderdag na Pinksteren, viert de Kerk het hoogfeest van het Allerheiligst Lichaam en Bloed van Christus: met deze heilige spijzen geeft Hij ons het geneesmiddel tot de onsterfelijkheid en het onderpand van de verrijzenis.

Onsterfelijkheid en verrijzenis konden mij aan mijn reet roesten toen ik mij met de fiets en een kater des doods klem reed in de zwerm Libellettes. Ik dacht slechts aan het bevrijdend geknaag der maden en de eeuwige rust van het koele graf.

Na het Max Planck-dieet, stompzinnig gesport en het verslinden van zelfhulpboeken, was ik net weer aan de zuip gegaan, verdrietig als ik ben omdat ik mijn droomhuis moet verlaten. Vraatzucht en kelderkoorts helpen dan tegen het spleen.

Die rommel van de Japanse zweefteef Marie Kondo - je échte leven begint nadat je je huis hebt opgeruimd - had ik overigens ook kunnen schrijven. Ik ruim namelijk al mijn hele leven succesvol op onder het motto: alles de deur uit, inclusief mijzelf. En daar ging Douwe Dabbert dan weer met zijn knapzakje, de paden op, de lanen in.

Nog net voor ik bezweek op het kerkplein, hoorde ik de stem van mama die mij uit mijn ledikant trok omdat ik naar school moest: 's avonds een vent, overdag een vent, Tuurtje.

Tijdens een hallucinant delirium bedacht ik ooit een Algarviaanse schrijfcursus voor vrouwen in de categorie dessert des levens. Mijn collegaatje Tessa de Loo doet dat ook en houdt er een leuke cent aan over. Maar toen ik daar kokhalzend klem zat in mijn doelgroep, zakte mij de moed in de sandalen.

Op het moment dat ik bijna stikte, rukte kapelaan Rui (die de homoseksualiteit heeft uitgevonden én verbeterd) mij uit de kluwen Libelle-aficionada's en gilde: 'Arturinho, mijn oom heeft een villa voor je!'

Het voordeel van mijn kleine gemeenschap is dat elk gerucht even snel verspreid wordt als het ebolavirus. Dorpspomp, wasplaats, kroeg en kerk vervullen hier de rol van Twitter. Pontificaal zakte ik door de knieën en kuste de zegelring van de gezant van God.

Toen ik daar kokhalzend klem zat in mijn doelgroep, zakte mij de moed in de sandalen