Waar is fotograaf Ernst Coppejans nu mee bezig?

'Momenteel ben ik met twee langdurige projecten bezig: de eerste gaat over mensenhandel, de tweede over sekswerkers. Voor het eerste project ga ik langs bij opvanghuizen in Nederland. Hier wonen mensen met allerlei achtergronden die allemaal een vorm van dwangarbeid in Nederland hebben verricht. Ik fotografeer de bewoners in hun eigen kamer, in hun eigen kleding - als ze die hebben - en ik geef ze veel inspraak in het hele proces.

De foto's zijn anoniem: vaak is hun lichaam te zien, maar hun gezicht niet. Ik had aanvankelijk een lange lijst opgesteld van manieren om ze anoniem te portretteren. Die lijst heb ik nooit gebruikt. Het moet toch op het moment zelf gebeuren; tot op de dag zelf weet ik niet hoe hun kamers eruitzien.

Thee drinken

Binnenkomen bij de opvanghuizen was niet makkelijk. Ik moest daar eerst het vertrouwen winnen van de organisatie en daarna dat van de slachtoffers. Dat kost tijd. Ik heb vaak thee gedronken met de bewoners, meegegeten en ik heb zelfs een dag georganiseerd waarop ik modefoto's voor hen maakte. In ruil daarvoor hoopte ik dat ze zouden meewerken aan mijn project. De afspraken staan weken van tevoren gepland, zodat iedereen zich mentaal kan voorbereiden. Ik ben er inmiddels anderhalf jaar druk mee. Soms schiet ik drie portretten in één week, soms één portret in drie maanden. De laatste foto was in november 2016, omdat ik even afstand van het project moest nemen. Nu ga ik er weer mee verder.

Een ander project is ontstaan bij My Red Light, een collectief van sekswerkers die onafhankelijk ramen verhuren op de Wallen. Ik heb voor diverse media sfeerbeelden geschoten, nu ga ik de sekswerkers zelf fotograferen. Opnieuw anoniem. Bij deze serie hebben de sekswerkers alles in eigen hand, want het gaat over emancipatie en kracht. Ook hier waren de betrokkenen aanvankelijk sceptisch. Ik fotografeer in de kamers die de vrouwen huren. We werken alleen met bestaand licht, wat lastig kan zijn, omdat de ruimte donker is en de dames soms lang stil moeten zitten.

Tussendoor doe ik werk in opdracht, bijvoorbeeld voor Het Parool, Linda. of L'Homo. Ook voor deze bladen wordt me vaak gevraagd de underdog te fotograferen. Ik kan mensen in korte tijd ontspannen op de foto krijgen en ik verdiep me graag in situaties waarmee ik niet bekend ben. Het gaat me erom een maatschappelijk verhaal op een esthetische manier in beeld brengen, zodat mensen er hopelijk anders over gaan denken. Af en toe kom ik thuis en moet ik echt mijn hoofd leegmaken. Sommige levensverhalen liegen er niet om.'