Goedele Wachters: "We trappen voor mensen die vechten"

We zijn Mechelen nog niet uit of een pelotongenoot vertrouwt me al toe: “Onze directeur ligt op palliatieve zorgen. Hij gaat het niet halen, jammer genoeg.” De pelotons van de 1000km zitten vol zulke verhalen. Er wordt getrapt voor mensen die vechten of gevochten hebben tegen die mottige ziekte. Gelukkig heel vaak wel met goeie afloop.

Ik heb amper geslapen. ik voelde me als een kind dat op schoolreis gaat vertrekken: Popelend, maar tegelijkertijd heel ongerust: Heb ik alles mee? Staan mijn banden eigenlijk nog wel hard genoeg?

Die zonnecrème… die heb ik toch weggestoken? Ja natuurlijk.
Ja? Misschien toch nog even dubbelchecken… Dat peloton-rijden, gaat me dat wel lukken? Wat als ik halfweg de rit het spreekwoordelijke licht zie uitgaan? De ene vraag na de andere flitst door mijn hoofd, ten koste van de slaap. Uiteindelijk lukt het dan toch, maar niet veel later is daar de wekker: 5 uur. Mijn god. VIJF uur.

Maar aankomen op de Grote Markt in Mechelen verzacht het leed. Wat een heerlijk sfeertje, zo vroeg in de ochtend al. Ik rijd mee in één van de pelotons die gemiddeld 27km per uur zullen aanhouden. Peter Bart Van Avermaet (Waldek uit "Thuis") start in hetzelfde peloton. Hij vertelt me net voor we vertrekken over zijn beide ouders die hij aan kanker verloor. Zo weet je ineens weer waarvoor je zo vroeg opstond.

Een startschot en we zijn weg. Voor een tocht van 125 kilometer, naar middagstad Bornem. De bende van Team Sterke Jan krijgt een decibelrijke duw in de rug in Duffel, één van de eerste plekken waar we doorrijden. Jan blijkt jaren geleden aanleiding geweest te zijn voor een beperkte groep om aan de 1000km deel te nemen, en die groep werd altijd maar groter. En ja, Jan heeft het gehaald, hij heeft kanker overwonnen. Net als Yelle, een jongeman die aan het genezen is van darmkanker, en die ook zélf meefietst.

De gesprekken met mijn fietsgenoten, over hun drijfveren, de acties die ze ondernamen om de vereiste 5.000 euro voor hun team bij elkaar te krijgen, hun trainingsritten… ze stuwen me werkelijk voort.

Van mijn nachtelijke twijfels is niks meer te bespeuren en voor ik het besef zijn we al ruim halfweg, en is het tijd voor een korte stop in Berendrecht, waar een leger enthousiaste vrijwilligers wacht met munitie om onze motor weer wat aan te vuren.

Geen tijd te verliezen, we trappen al snel verder. Door de Antwerpse haven, tussen de schepen en containers. En zo bereiken we Antwerpen, waar we - hoe cool is dat? - door de konijnenpijp fietsen.

Het gaat wonderlijk goed. Nogal wat ervaren fietsers hadden me vooraf gerustgesteld: in een peloton is het allemaal een pak makkelijker dan tijdens de trainingsritten die je alleen of met twee doet. Ik geloofde ze niet helemaal, maar ik moet ze gelijk geven. Ik voelde me vandaag zo’n beetje drijven. In dat krachtige peloton, vol warme en blije mensen, met het hart op de juiste plek.

Toch nog even een klein hart onder de riem van pechvogel Rik, die ik in Bornem tegen het lijf liep: tijdens z’n allerlaatste trainingssessie vorige week kwam hij lelijk ten val. Met een lelijk resultaat. Het komt allemaal helemaal goed, zei hij. Maar die 1000km, dat zal voor volgend jaar zijn…

Morgen weer 125 kilometer. Van Bocholt naar Mechelen. Ik ga gerust slapen straks. En ik heb er nu al wreed veel zin in!

Zelf steunen? Kom naar Mechelen tijdens het Hemelvaartweekend, of naar één van de middagsteden (26/5 Bocholt, 27/5 Ingelmunster of 28/5 Ninove). Of stort een bijdrage op BE03 4886 6666 6684 van Kom op tegen Kanker.