Precedenten zijn er genoeg: geen enkele onderhandeling die er een beetje toe doet, lijkt zonder zijn min of meer dramatische momenten te kunnen. Politici willen kunnen zeggen dat ze het onderste uit de kan gehaald hebben. Ze zijn slechts bereid de ultieme toegeving te doen als het echt niet anders kan. Daarom zijn die ­eeuwige deadlines zo belangrijk. Daarom worden er ­akkoorden gesloten in de donkerste uren van de nacht. En daarom moet er af en toe eens stevig gebotst worden.

Toponderhandelaars zijn geen pubers die met een deur slaan omdat ze hun zin niet krijgen. Ze slaan met een deur om finaal net wél hun zin te krijgen. Zo’n crisette heeft zelfs voor het hele proces een zeker nut: plots wordt duidelijk waar het echt om gaat, wat de breekpunten zijn en waar het compromis kan liggen.

Maar dat betekent niet dat alles kille berekening is. ­Iedereen rond de tafel kon blijkbaar zien dat Open VLD-voorzitster Gwendolyn Rutten echt wel op de zenuwen van CD&V-voorzitter Wouter Beke aan het werken was. Het lek rond Arco had CD&V sowieso al in een oncomfortabele positie gebracht. En dan zijn er de ergernissen die de voorbije weken opgebouwd werden. Zolang Kris Peeters kandidaat-premier was, benadrukten de andere partijen dat CD&V daar inhoudelijk een prijs voor zou betalen. Nu Peeters kandidaat af is, is het nog altijd niet duidelijk wat CD&V in ruil zou kunnen binnenhalen.

Dan kan je als CD&V-voorzitter oordelen dat het tijd wordt om een punt te maken, vlak voor de onderhandelingen echt hun finale fase ingaan. Bijkomend voordeel, maar vermoedelijk niet gepland: gisteren praatte niemand nog over Arco, enkel over de exit van Beke.

Staat de Zweedse coalitie daarmee op springen? Geenszins. Er moet alleen weer gemasseerd worden, een taak die Charles Michel (MR) gisteren expliciet opnam. De ­vorige crisis, rond de benoeming van een eurocommissaris, leverde een akkoord op, maar plots was er geen premier meer. Deze crisette zal wel weer een akkoord op­leveren, deze keer met een duidelijke premier. Voor deze slabakkende formatie is dat al heel wat.