Rampzalig. Er bestaat geen geschikter woord om de eerste nummers van het optreden van The Libertines in Vorst Nationaal te beschrijven. De vier Britten kwamen zichtbaar met enorm veel zin het podium op, maar hun goede bedoelingen gingen volledig verloren in een verre van uitverkocht Vorst Nationaal. The Delaney, Horror Show, Vertigo, Time for Heroes: als we de tekst niet gekend hadden, we zouden nooit begrepen hebben wat Pete Doherty en Carl Barat aan het zingen waren.

Laten afweten

Het leek zo’n avond te worden waarop de band waar je zo naar hebt uitgekeken onder de verwachtingen blijft. Of meer zelfs: het gewoon volledig laat afweten. En eigenlijk was dat niet eens de schuld van de band zelf – Pete Doherty, Carl Barat, John Hassall en Gary Powell vlogen er stevig en goed in - maar wel van het lamentabele geluid in de zaal. Want Vorst Nationaal, dat blijft het kneusje van de Vlaamse concertzalen wat akoestiek betreft. Geluidsmannen met de nodige bagage vinden daar doorgaans na een nummer of twee wel een antwoord op, maar bij The Libertines duurde het langer. Véél langer.

Maar toen na een nummer of vijf drie van de Libertines van het podium verdwenen en alleen Carl Barat bleef staan, gebeurde er iets. De collega-frontman van Pete Doherty speelde een aangrijpende akoestische versie van The Ballad of Grimaldi, nota bene een nummer van Doherty. En plots zat het geluid wél goed. En plots verschenen zijn kompanen weer en speelden ze een weergaloze versie van Music when the lights go out. De frustratie op de gezichten van de fans veranderde in een glimlach om u tegen te zeggen. Daar was die band waar zoveel mensen veel geld voor betaald hadden om ze te zien. Daar was de band die begin jaren 2000 charmeerde met lekker ruige gitaarrock en guerrilla-optredens in appartementen van fans.

Stroomversnelling

Het optreden kwam plots in een stroomversnelling terecht. De enthousiaste fans die vooraan al van bij de eerste noten zwaar uit de bol gingen, kregen nog meer reden om stevig tegen elkaar aan te springen. Want als je songs als What Katie did, Last post on the bugle, Death on the stairs, Don’t look back into the sun en vooral Can’t stand me now achter de hand hebt, weet je dat je in staat bent om een publiek helemaal plat te spelen.

Geniale Pete

Het grootste kippenvelmoment van de avond kwam toch van die geniale gek op het podium, die de naam Pete Doherty draagt. Hij zingt de teksten niet altijd juist, gaat al eens in de fout op gitaar en van zijn bindteksten begrijpen we vaak geen jota, maar de manier waarop hij Babyshambles-hit Fuck Forever moederziel alleen bracht op het podium was grote klasse. Niet meer en niet minder. Eén micro, één gitaar en één Doherty: meer heeft een publiek niet nodig.

Elegante mep in gezicht

Ook in de bisronde gingen The Libertines flink tekeer. Het leek wel alsof de vier Britten tien jaar lang al hun energie opgespaard hadden om er, zodra ze weer een groep zouden vormen, echt ferm tegenaan te kunnen gaan. Eerst dook bassist John Hassall nog alleen op voor een akoestisch nummer, maar afsluiter I get along was een laatste elegante mep in het gezicht van de fans. Springen of verzuipen, leek het vooraan wel, en springen deden de fans.

Wij vragen ons wel nog altijd af waarom het optreden moest beginnen met een introfilmpje van een kwartier over de band, waar niemand in de zaal iets van leek te begrijpen.