Zij die in de tifo geen graten zien, vinden dat het recht op vrije meningsuiting voor de afbeelding even goed geldt als voor de prenten in Charlie Hebdo. Iedereen die er zich aan stoort, moet zijn Je-Suis-Charlie-badge maar weer weggooien. Die reactie raakt kant noch wal. Degoutant, weerzinwekkend, afschuwelijk, goor: het zijn ­omschrijvingen die ook bij sommige cartoons van het bewuste blad, met niet eens veel moeite, al vaak gemaakt zijn.

In het fanblad van de Ultras van Standard had de tekening kunnen verschijnen. Tribune-groot in een voetbalstadion niet. Zeker niet aan het begin van Standard­Anderlecht, de risicowedstrijd bij uitstek. Daar doemt zelfs de grens van vrijheid van meningsuiting op volgens de ­Europese regels. En als het gaat om gaaf geportretteerde aanvallen op een persoon van wie de ‘fysieke integriteit’ vroeger al ­onderwerp was van echte doodsbedreigingen, wordt de grens nog dunner.

In een voetbalstadion gelden andere regels dan daarbuiten. De supportersclubs van Standard hebben een clubcharter ondertekend waarin dit soort wangedrag niet is toegelaten. De club zelf is lid van de Voetbalbond, die zelfs verwensingen aan iemands moeder bestraft. De club en de bond hebben die regels niet omdat ze heiliger zijn dan de paus maar uit sportieve en commerciële belangen. Met dit soort misselijke grappen jaag je gezinnen, die zo gewenst zijn om het Belgische voetbal rendabel te houden, het stadion uit. Wie lid wordt van welke club ook moet de regels respecteren. En de bond en de clubs moeten die laten naleven. Zoals altijd wordt pas ingegrepen als er echt met een vuile tackle een grens is overschreden. Deze tifo vloekte in alle opzichten met die interne spelregels.

Het zou maar voetbal mogen zijn. Een spelletje, niet ernstig te nemen. Waar de emoties hoog oplaaien. Die daarna met wat pinten worden doorgespoeld. Iedereen met een kater de vijandigheden de dag nadien vergeten is. We gaan toch echt geen para’s voor de deur van een betwiste voetballer moeten zetten, of wel?