Not done, was een veelgehoorde reactie toen de Thuis-makers beslisten dat Lucas, het zoontje van Vanya Wellens’ personage Femke, moest sterven. Ongezien in het genre ook. Maar zo heeft Vanya wel kunnen laten zien wat ze in huis heeft. “Ik ben de scriptschrijvers enorm dankbaar”, zegt ze. “Maar het is niet simpel om gestalte te geven aan een moeder die haar kind verliest. Vanaf het moment dat ik wist dat deze scènes eraan zaten te komen, was ik bang. Ik werd er zelfs fysiek onwel van, ik zat onder voortdurende stress. Een kind verliezen is iets wat niemand wil meemaken, maar ik moest er vanwege mijn job wél doorheen.”

Weeral wenen

Maar dan niet echt, toch? “Ja en nee. Eigenlijk beschouw ik mezelf niet als actrice, want alles wat ik op de set doe of zeg, is echt. De vreugde, maar ook het verdriet komt echt bij mij binnen. Ik ben altijd al hypergevoelig geweest. Ik hoef maar naar een film te kijken, en de tranen komen al opzetten. Jo, mijn vriend, zegt vaak: Maar allez, zit gij nu wéér te wenen? Voor zoiets onnozels? Maar ik kan er niets aan doen. Maar goed, dat is nog iets anders dan huilen op de set. Ik hoef dan niet per se aan iets triests te denken. Nee, het is meer een kwestie van die emoties daadwerkelijk te voelen. En daarna heb ik weer enkele minuten nodig om te herstellen.”

Zelf is Vanya moeder van twee dochters van drie en zes. En daarbij wil ze het anders aanpakken dan haar eigen ouders, zegt ze. “Ik heb al jaren geen contact meer met mijn moeder. Toen mijn ouders scheidden, zijn we bij papa blijven wonen, mijn zes jaar oudere zus, mijn tien jaar oudere broer en ik. Papa is kunstenaar, en we hebben ook veel zwarte sneeuw gezien. Maar uiteindelijk heeft dat ons sterk gemaakt. Als je in een moeilijke situatie zit, kun je je laten gaan en kom je op straat terecht, of je kunt ertegen vechten en tegen jezelf zeggen: Ik ga het anders doen. Dat is dus wat ik nu doe, voor mijn kinderen. Het appartement waarin we wonen, betaal ik bijvoorbeeld helemaal alleen af. Zodat mijn kinderen tenminste een dak boven hun hoofd hebben als er iets gebeurt tussen Jo en mij.”

Huilen bij charcuterie

Vanya zit al veertien jaar in Thuis en wordt niet zo vaak gevraagd voor andere rollen. “Als men het nu nog zou vragen, zou het eerder voor de rol van moeder of grootmoeder zijn, vrees ik. (lacht) Maar wie weet. In de kerstspecial van Thuis moest ik op commando huilen terwijl Kobe Ilsen zogezegd charcuterie bij me bestelde. Het lukte: terwijl hij ‘En ook nog een beetje kippenwit’ vroeg, rolden de tranen over mijn wangen. Achteraf zei Kobe: “Wat je hier getoond hebt, zal je blijven achtervolgen”, maar ik heb nog steeds geen telefoontje gekregen. Volgens Frank Van Erum (Renzo in ‘Thuis’, nvdr.) zou ik worden uitgeroepen tot beste actrice, maar ook dat is niet gebeurd. Hoe dan ook, al die reacties voelen wel aan als een warm deken. Meer moet dat niet zijn.”