RECENSIE. Paradise City Werchter

“Klaar voor een bende oude zakken?!” Franky De Smet-Van Damme van Channel Zero kon de gemiddelde leeftijd van het publiek op de weide niet beter samenvatten. Dat publiek leek de stand waar ze t-shirts van Guns N’ Roses verkochten interessanter te vinden dan het gitaargeweld van Fleddy Melculy, Channel Zero en Wolfmother – de Australiërs plukten nochtans heel wat nummers uit hun succesvol debuutalbum – en dus wist de eerste helft van de festivaldag niet echt te overtuigen.

Sterren

Tot Chrissie Hynde het podium betrad. The Pretenders kan u binnen een straal van 100 kilometer op drie weken tijd maar liefst drie keer aan het werk zien (TW Classic, Rock Werchter en Bospop in Weert). Zaterdag stond Hynde als Amerikaanse frontvrouw van de Britse band met een Europese vlag op haar shirt op het podium, inclusief een stervormige gouden pin op haar gitaarband omdat die één van de twaalf andere sterren bedekte. ‘Hymn to her’ droeg Hynde zelfs op “aan de Europese Unie”.

The Pretenders kregen met ‘Don’t get me wrong’ de nog steeds fel op de korrel genomen “Golden Circle” vooraan het podium (eindelijk) vol. Er is voorlopig geen roest te bespeuren op de stem van Hynde, met als hoogtepunt enkele knappe vibrato’s mét de gitaar in de hand. Slowen op ‘I’ll stand by you’, “Whohohohohohoho” meebrullen tijdens ‘Back in the Chain Gang’ en hun hele lichaam voorstellen aan de hand van de tekst van ‘Brass in Pocket’: het (ietwat oudere) publiek dat niet stond aan te schuiven aan de eettenten genoot met volle teugen. Volgende week opnieuw?

Bandana’s en slangenleer

Afsluiten deden de rockers waarvoor iedereen gekomen was: Guns N’ Roses. Slechts 2,5 minuten te laat. Die slechte gewoonte heeft frontman Axl Rose – een jaar geleden stond hij nog op hetzelfde podium als gastzanger bij AC/DC – dus stilaan afgeleerd. Opener ‘It’s so easy’ zorgde er meteen voor dat mobiel internetten enkele minuten niet mogelijk was. Eens alle foto’s en video’s waren geüpload naar Facebook, Instagram en Twitter, waren de handen vrij voor vuisten en bokkengroeten. ‘Guitar Hero’ Slash soleerde ‘Chinese Democracy’ op gang met het eerste vuurwerk van de avond. De stem van Rose kwam pas echt onder stoom toen dat nummer overging in ‘Welcome to the Jungle’. Rose is al lang niet meer de slanke jongeman met de rode bandana rond zijn lange rode haren maar eerder een blonde versie van Meat Loaf. Toch schreeuwde hij zaterdagavond als een kraai die haar jongen beschermde, terwijl zijn benen slingerden als een slang in de jungle.

Slash’ bezwete vingers dreigden ondertussen uit de bocht te vliegen tijdens het soleren, maar schakelden zowaar nog een versnelling hoger tijdens ‘Better’. ‘Live and Let Die’ van Paul McCartney was de eerste cover van de set, met riffs die minstens even strak waren als de charmes van Roger Moore in de gelijknamige Bond-film. Bassist Duff McKagan, met het paarse logo van Prince op zijn witte gitaar, moest zeker niet onderdoen en toonde dat hij een minstens even belangrijk onderdeel is van het triumviraat.

Tussen al dat gitaargeweld door, wisselde Axl Rose maar liefst acht keer van outfit. Van een vest in wit slangenleer tot een jas met koeienprint: de garderobe van Rose beperkt zich duidelijk niet tot een rode bandana.

Halverwege het concert kwam er toch een kleine kentering in het positieve geluid dat we tot dan toe gehoord hadden. Zo liet de stem van Axl Rose het tijdens ‘Civil War’ een eerste keer afweten. Gelukkig redde Slash de meubelen met een geweldige solo op zijn double neck-gitaar, en breidde hij daar nog een stukje van Jimi Hendrix’ ‘Voodo Child’ én het themadeuntje van ‘The Godfather’ achter alsof hij koffie stond uit te schenken op een zondagmorgen. Hoewel de regendruppels uit de lucht vielen, haalde iedereen die ooit een gitaar in de hand heeft gehad zijn smartphone boven om de indrukwekkende vingerzetting van de man in de leren broek te filmen.

Axl Rose had intussen nog eens een nieuwe outfit gekozen en maakte zich op voor ‘Sweet Child o’ Mine’. Het liefdesliedje uit ‘Appetite for Destruction’ werd een teleurstelling. De stem van de frontman besloot om nog even in de coulissen te blijven plakken. Gelukkig voor hem kenden de fans het nummer uit het hoofd en werden de prima gebrachte gitaarstukken alsnog vocaal begeleid.

Rose kreeg opnieuw een omkleedpauze toen Slash en Richard Fortus ‘Wish You Were Here’ van Pink Floyd uit hun gitaren toverden, en zette zich vervolgens achter de piano om daar nog een knappe versie van de outro van ‘Layla’ (Eric Clapton) aan toe te voegen. Alsof de weergoden ermee gemoeid waren stopte het met regenen toen de eerste tonen van ‘November Rain’ door de boxen klonken. Nog steeds wilde de stem van Rose niet terugkeren. Erg jammer, want wat volgde was een eerbetoon aan de recent overleden Soundgarden-zanger Chris Cornell: ‘Black Hole Sun’.

De tweede adem kwam er gelukkig toch. ‘Knocking on Heavens Door’ was nog even knokken, maar ‘Nightrain’ rockte terug zoals het hoort. De bisnummers ‘Don’t Cry, ‘The Seeker’ (The Who) en ‘Paradise City’ bleven bespaard van valse noten. Tot slot werden al het vuurwerk en de papiersnippers dat Graspop nog over had na de passage van Rammstein de lucht in geschoten.

Conclusie: het werd niet het legendarische concert waarop de fans gehoopt hadden, maar Guns N’ Roses is overduidelijk (en eindelijk!) terug van weggeweest.

Lees ook:VIDEO. Werchter stelt (gigantisch) nieuwigheidje voorIN BEELD. TW Classic wacht op Guns N’ Roses"2,5 uur stilstaan op een parkeerterrein, ook dat is Werchter"