Termont is trouwens niet de enige in de soap rond Eandis die van mening verandert bij elke nieuwe wending. Geert Bourgeois bleef de voorbije dagen hardnekkig volhouden dat Vlaanderen niets te vertellen heeft over de intercommunales en dat de lokale besturen hun eigen beslissingen moeten nemen. Maar nu de deal met China niet doorgaat, komt zijn minister Bart Tommelein ineens verkondigen dat Vlaanderen op zoek moet naar extra geld voor Eandis. Is Vlaanderen dan toch verantwoordelijk?

Het Antwerpse stadsbestuur gaat ook niet vrijuit. Zijn de Antwerpse bestuurders nu echt tot eergisteren blijven denken dat ze in een fusie van intercommunales hun eigen tarieven zouden mogen handhaven? Moeilijk te geloven als je weet dat de VREG al in april aan Eandis had laten weten dat dat níét zou kunnen. Wat heeft Eandis met die informatie gedaan? Is die bij de gemeenten geraakt? “We hebben twee jaar aan deze deal gewerkt”, zei Eandis-voorzitter Piet Buysse beteuterd na het nieuws uit Antwerpen. En heeft niemand er in die twee jaar aan gedacht dat de fusie van intercommunales en de eenmaking van de tarieven wel eens een struikelsteen zouden kunnen vormen voor de deal?

Hoe zijn we in deze janboel terechtgekomen? Gewoon door slecht bestuur. Een constructie met intercommunales is niet geschikt voor zo een belangrijke klus als het beheren van ons elektriciteitsnetwerk. Zoiets laat je niet over aan een los-vast geheel van lokale besturen, daar maak je Vlaamse materie van. En dat hou je ook best in Vlaamse handen. Uiteraard is niemand tegen privébedrijven die samenwerken met Chinese partners, maar voor een cruciale activiteit als netwerkbeheer, haal je je geld toch beter dichter bij huis. Niet in China, niet in Frankrijk en niet op de Bahama’s, gewoon in eigen regio.

Omdat de politici de zaken zo slecht georganiseerd hebben en ze de voorbije week bovendien uiterst belabberd gecommuniceerd hebben, moeten ze nu niet alleen op zoek naar 500 miljoen voor Eandis, maar zitten ze ook met boze Chinezen die niet meer geneigd zullen zijn om nog in Vlaanderen te investeren. Én met een boze bevolking die er almaar minder vertrouwen in heeft dat het licht blijft branden.