Het argument dat een coach, net als atleten, jaarlijks moet worden geëvalueerd om een contractverlenging te krijgen, is je reinste onzin. Een coach moet net op lange termijn kunnen werken, zeker als het gaat over aflossingsprojecten. Olympische Spelen worden niet voorbereid in het olympische of het preolympische jaar, maar jaren en jaren voordien. De gemiddelde “looptijd” om van een atleet in de dop een topper te maken, is ongeveer tien jaar – afhankelijk van talent en omstandigheden zitten atleten voor of achter op schema, zo was Nafi Thiam volgens haar coach voorbestemd voor medailles op de Spelen van Tokio 2020 en nog niet in Rio 2016.

In een estafette is de sleutel van het succes dat de aanvoer van goede atleten niet stopt. Dat vergt een langetermijnplanning, geen jaarplanning.

Waarom eigenlijk twijfelen aan Jacques Borlée? De prijzenkast van de Belgian Tornados – tien jaar aan de wereldtop, negentien finales, negentien keer bij de beste acht van de wereld, op internationale kampioenschappen, medailles en titels – is indrukwekkend. Dat hij voor de federatie soms een pain in the ass kan zijn? Om het met ex-president François Mitterrand te zeggen bij de onthulling van zijn onwettig kind: Et alors? En dan?

Ja, Borlée ligt geregeld op ramkoers met zijn federatie. Dat heeft hij gemeenschappelijk met bijvoorbeeld Jean-Marie Dedecker. Niet de politicus maar de coach in zijn prepolitieke periode, als kingmaker van het Belgische judo. Dat heeft hij gemeenschappelijk met bijvoorbeeld de zwemtrainer Ronald Gaastra, coach van respectievelijk Fred Deburghgraeve en Pieter Timmers. (Terzijde: de parallel met Borlée is treffend, maar ondanks een olympische vicekampioen werd Gaastra van het estafetteproject in het zwemmen gehaald.)

Borlée, Dedecker, Gaastra: coaches die boven het maaiveld uitkomen, soms wild om zich heen schoppend maar steevast met een visie in het achterhoofd. Mannen die kunnen motiveren. En, vandaar, niet toevallig medaillemakers van de Belgische sport.