Het is ongetwijfeld een verdedigbaar beleid. Slachtoffer worden van een overval is erger dan je fiets kwijtraken. Maar een efficiënt fietsbeleid voer je zo natuurlijk niet. En van veel respect voor de fietsende Antwerpenaar getuigt deze houding evenmin.

Deze week kon u de avonturen van onze lokfiets dagelijks volgen in uw krant. We plaatsten onze fiets met gps aan het station van Berchem, waar hij gestolen werd. We volgden hem naar een louche garage even verderop, achtervolgden een bestelwagen met onze fiets erin tot in Westerlo en betrapten uiteindelijk iemand die ermee rondreed in Borgerhout. We verwittigden de politie. De jongeman werd ondervraagd, beweerde dat zijn vader de fiets eerlijk had gekocht. De vader bevestigde dat. En daarmee was de kous af. Er zijn beelden van de dief aan het station van Berchem. Politieploegen uit de buurt zullen die bekijken om na te gaan of ze de persoon in kwestie kennen. Maar verder gebeurt er niets. Even uitzoeken wat er in die garage precies ligt opgeslagen en van wie die bestelwagen is? Dat is niet nodig. Hoewel wij sterk de indruk hebben dat de mannen die we via onze lokfiets op het spoor zijn gekomen met meer bezig waren dan met gestolen fietsen. Maar goed, geen topprioriteit is geen topprioriteit.

Hoe anders klinkt het verhaal in de politiezone Minos (Mortsel, Borsbeek, Boechout, Wijnegem, Wommelgem). Daar wordt wel gewerkt met lokfietsen. Die leidden onder andere al naar een man met vijftien gestolen rijwielen in zijn garage. Ook in Gent is al een fietsendief gearresteerd. Lokfietsen inzetten kost weinig geld (een fiets en een gps) en vraagt geen grote inzet van personeel. En elke fietsendief minder is een gelukkige fietser meer. Toch?

Voor de burgemeester van Boechout maken de lokfietsen trouwens deel uit van zijn fietsbeleid. Als je meer mensen op de fiets wil krijgen, moet je ook zorgen dat ze hun fiets veilig kunnen parkeren, vindt Koen T’Sijen. En gelijk heeft hij.

Antwerpen investeert in het prachtige Velo-project en in fietsinfrastructuur, voert zelfs een verkeersbeleid voor fietsers. Waarom pakt het dan de fietsdiefstallen niet beter aan? Voor steeds meer mensen is de fiets een volwaardig en onmisbaar vervoermiddel waarin ze geïnvesteerd hebben en waaraan ze gehecht zijn. Als je nog meer mensen op de fiets wil krijgen – wat in een stad die kampt met ernstige luchtvervuiling geen slecht idee is – kun je als stadsbestuur toch niet tevreden zijn met de huidige cijfers.

Elk jaar worden in Antwerpen vierduizend aangiftes van gestolen fietsen gedaan. Minstens vierduizend Antwerpenaars moeten dus elk jaar op zoek naar een nieuwe fiets. En vermoedelijk zijn het er veel meer, want steeds minder mensen geloven dat een aangifte zin heeft.

Stel je voor dat het om vierduizend diefstallen van auto’s zou gaan, hoeveel mensen en middelen zou de politie dan inzetten om dat cijfer naar beneden te krijgen?