Daarmee staat het ABVV alleen, het gemeenschappelijk vakbondsfront is gebroken. De geschiedenis blijft zich herhalen. De socialistische vakbondsleiders slagen er maar niet in om akkoorden te sluiten waarbij ze het algemeen belang laten voorgaan op het individueel belang. Ze worden iedere keer opnieuw teruggefloten door hun achterban. Wegens de verdeeldheid tussen Vlamingen en Franstaligen. Wegens de sterkte van de centrales en de afdelingen.

We vroegen ons eerder op deze plaats al af waarom de regering-Michel een indexsprong besliste. Dat is een heilige koe. Ze had kunnen weten dat het ABVV dit niet zou aanvaarden. Er zijn andere mogelijkheden om de loonkostenhandicap terug te dringen. Het probleem is dat die andere mogelijkheden de regering geld kosten op een ogenblik dat ze krap bij kas zit. En dan is een indexsprong een krachtig alternatief om de concurrentiekracht van de bedrijven te versterken en zo te komen tot meer tewerkstelling. Een indexsprong komt er hier op neer dat zij die werken een beetje inleveren zodat de bedrijven sterker worden en gemakkelijker nieuwe banen kunnen scheppen. Anders gezegd, een indexsprong houdt in dat zij die werk hebben solidair zijn met zij die nog geen werk hebben. Men noemt dat solidariteit. Daar heeft het ABVV geen boodschap aan.

Dinsdag beslist het federaal bureau van het ABVV over nieuwe acties. Stakingen zijn niet uitgesloten. Omdat het gemeenschappelijk vakbondsfront aan diggelen ligt, zullen die stakingen niet dezelfde impact hebben als de stakingen van november en december. Helaas zullen ze hoe dan ook onze economie schaden. Mede als gevolg van de provinciale stakingsacties en de nationale 24-urenstaking van 15 december, was er nog maar 0,1 procent economische groei in het laatste kwartaal van 2014. Te weinig om veel nieuwe banen te creëren. Ook hier heeft het ABVV geen boodschap aan. Vreselijk.