De ene psychiater, de andere psycholoog, beiden in Londen. Niet bepaald het soort dat je meutes ziet opzwepen als een geoefende spinningcoach, maar Thieu Seynaeve en Jergan Callebaut houden er een subliem bijberoep op na. Als harde kern van Vuurwerk - sorry, VRWRK - groeiden ze van grauwe dubstep, r&b en industrial naar bezielers van de Brusselse electro. En hoe. De heren kwamen na de triomf op Rock Werchter ook Pukkelpop tonen dat ze feest weten te bouwen. Het dwarse maar meeslepende Voices kwam als eerste uit de synths gegleden, de Britse zanger/ceremoniemeester Salem Khazali - een betere kloon van Bloc Party’s Kele Okereke vind je niet - trok het laken naar zich toe met die flexibele droomstem van ‘m.

Smaken deed het, intrigeren nog meer. VRWRK tekent voor slim experiment, daar waar live en studio elkaar ontmoeten. Seynaeve en Callebaut bemanden zelf de knoppen op mengpanelen die ze wel eens uit Soulwax’ garage gepikt kunnen hebben, aan weerszijden hielden een drummer en toetsenist de bloedtoevoer op dreef. Het hitgevoelige Face It rook naar de feeëriek van Oscar and The Wolf en Tsar B - niet onlogisch, Callebaut is mede-leverancier van hun songs - en sleurde de twijfelaars net buiten de tent naar voren. Daar was het braden in eigen zweet: Khazali hield een onvermoeibare tred aan, zo aanstekelijk dat je wel mee moést. Rapper Glints - nog een Engels maatje van VRWRK - kwam het groovy New Flow opleuken, nieuwe single Hearts Beating neigde naar een loungesessie van Goose.

Gaat het ook die richting uit met VRWRK? De hogere regionen van line-ups verdienen ze, maar laat ons hopen dat de ingetogen spanning van hun electronica behouden blijft. Daar lijken Seynaeve en Callebaut zichzelf van bewust: op het einde waren ze niet te beroerd om zelf de bloemen mee naar huis te nemen, trapten ze Khazali even van het podium en smeerden ze een knappe instrumentale outro aan I’m Free. Een blijver, zonder twijfel.