Aan de frequentie van de blogberichtjes is het ook te merken: ik heb niet genoeg gefietst de laatste tijd. Daar zijn verschillende redenen voor. Geen tijd, geen zin (zowaar!), te veel aan het hoofd. Helemaal lekker zat me dat niet. Kwam ik in het ‘kot’ waar mijn Beauty staat, dan wendde ik schuldbewust de blik af. Of ik haalde hem van stal voor een excuusritje van vijftig gezapige kilometers. Niet goed. Dat zei ook mijn trainer. Al suste die mij ook -‘een dipje is ingecalculeerd’ - en serveerde me in de aanloop naar mijn laatste doel alvast een gepeperd trainingsschema waarmee ik alles goed zou maken (al deed het mij - ‘drie keer per week is nu een must!’ - vooral de moed in de schoenen zinken).

Gelukkig zijn er mensen die zo’n dipje lijken te detecteren en in jouw plaats een actieplan opstellen. De vriend bijvoorbeeld, die in Merkem, diep in de Westhoek, een culturele/toeristische vzw runt (De Boot). Het berichtje in mijn mailbox: ‘Honderd kilometer, met een paar klimmetjes, wat denk je, Annelies?’ Na een lichte aarzeling dacht Annelies dat het verdorie tijd werd om nog eens iets te tonen. Dus heb ik mijn fietsvriendin opgetrommeld, mijn Beauty van stal gehaald, banden gepompt, ketting gesmeerd, en de kuiten, en de tanden gezet in een tochtje dat in mijn (natuurlijk nog erg prille) fietscarrière zijn gelijke niet kent. Honderd en elf kilometers hebben we uiteindelijk gemaald. Mét spaghettistop weliswaar, maar die paar klimmetjes bleken venijnige kuitenbijters als (een stuk van) de Monteberg en de Rodeberg. Dat klimmen letterlijk pijn kan doen, heb ik bij deze ook ervaren (maar afstappen? neen!). En dan was er nog die extra portie venijn in de staart, onder de vorm van een stevige wind op kop. De laatste kilometers puur op karakter tegen de wind in vooruit. Dat ik afgezien heb. Maar afzien gaat met voldoening hand in hand. Het (geluk)zalige gevoel na aankomst leert me: de eerste stap in de goede richting is weer gezet.