De bondscoach haalt puur sportieve redenen aan voor het passeren van de Anderlecht-speler. Gebrek aan fitheid, krampen ruim voor het einde van de wedstrijd,... Dat klopt allemaal. De optredens van de middenvelder waren niet inspirerend genoeg om Anderlecht tot de laatste speeldag in de titelrace te houden. Het paars-witte bestuur en trainer Besnik Hasi hadden daar wel op gerekend toen in het begin van het seizoen het recordbedrag voor een Belgische club van 6,5 miljoen euro werd neergeteld bij FC Porto. Puur op zijn talent blijft Defour één van de beste spelers in onze competitie en zeker een sterkhouder bij Anderlecht. Maar het mag meer zijn, het moet beter.

Laten we hopen dat deze niet-selectie voor Defour een wake up-call is. Dat hij zijn blessures eindelijk de tijd geeft te helen. Dat hij er weer honderd procent en als een echte prof gaat voor leven. Dat hij minder met zijn privé-leven en andere, zelfs Rode Duivels-geheimen te koop loopt.

We stelden in het begin van het seizoen al dat zijn terugkeer naar de Jupiler Pro League geen illustratie was van een florerende carrière. Er was ook al in Porto iets zo hard misgelopen dat de als supertalent gecatalogeerde middenvelder niet de weg is gevolgd van onder meer zijn ­gewezen Standard-ploegmaats Axel Witsel en Marouane Fellaini. Witsel-Defour-Fellaini, het blijft het droommiddenveld van de bondscoach. Een middenveld dat Wilmots bijvoorbeeld in het allesbeslissende WK-kwalificatieduel in Kroatië tussen de lijnen bracht.

In de eindstand van de Profvoetballer van het Jaar werd Defour pas de vijfde Anderlecht-speler in de rij. Interesse van andere clubs is onbestaande. Blessures zitten er voor veel tussen, maar niet voor alles.

Het driftige spelertje van weleer kan het niet verleerd zijn. Op training bij de Rode Duivels was hij nooit bij de minderen. Des te erger dat hij er niet meer bij hoort. Alleen Defour zelf kan dat veranderen.