Micheline en Eddy steken het niet weg dat ze met hun café goed hun boterham hebben verdiend. “De jaren zeventig en tachtig waren de gloriejaren voor de dorpscafés. In de Apollon hadden toen heel wat verenigingen een vaste stek: de duivenbond, de schuttersclub (liggende wip), de wielerclub, de harmonie en de wandelclub. Ze zijn allemaal ter ziele gegaan bij gebrek aan jong bloed en het feit dat de jongeren ander vermaak hebben dan op café te gaan”, vertelt Micheline.

De hoogdagen van café Apollon waren de kermissen. “Die maakten ons jaar altijd goed. We hadden er een met Pinksteren en in september. Het waren lange dagen, want toen werd er nog duchtig gefeest. Ik was al blij als ik ’s morgens nog een uurtje kon gaan slapen. Ik hoor de discobar nog altijd van katoen geven. Dat is allemaal verleden tijd. Het is zo erg dat vorig jaar in ons dorp zelfs de septemberkermis van de kalender is geschrapt. Niemand weet waarom. Ook de wielerkoersen zijn samen met de wielerclub een stille dood gestorven. Ik ben blij dat het gedaan is. Echt waar. De laatste vijftien jaar hebben we ’t serieus zien achteruitgaan. Het einde van de volkscafés”, vertelt Micheline.

“Maar vrijdagavond geven we er hier nog een ferme lap op. De laatste biervaten worden aangestoken en de discobar zal de ‘golden seventies’ nog eens laten herleven.”