“Sylvester Stallone acteert beter dan Jan Decleir”

“Je mag je idolen niet te veel ontmoeten. Mensen die op een podium staan, zijn waanzinnig egocentrisch en full of shit.” Als comedian en zanger Alex Agnew het zegt, wie zijn wij dan om eraan te twijfelen? Het neemt niet weg dat hij met al zijn helden een encyclopedie zou kunnen vullen.

Het waren geen wielrenners of voetballers die Alex Agnew (44), comedian en zanger van metalband Diablo Blvd, als kleine jongen in vervoering brachten. “Nochtans is mijn vader profvoetballer geweest bij Sheffield Wednesday. Maar hij heeft me nooit de liefde voor voetbal proberen bij te brengen. Vlak voor hij stierf, zei hij dat hij daar spijt van had. Ik heb gezegd: ‘Pa, ik was daar toch niet goed in geweest’. Ik was goed in turnen en dat soort dingen maar waardeloos in balsporten.”

De passie voor boksen en Muhammad Ali deelde Agnew wel met zijn vader. “Ali’s boksmatchen heb ik op VHS-cassettes in de vernieling gekeken. Net als de films van Bruce Lee. En dan hun bewegingen imiteren in mijn kamer natuurlijk.” Voor Agnew waren ze meer dan sportmannen. “Ze overstegen hun sport en vochten en dachten op een andere manier dan de rest. Ali was een rapper avant la lettre, een geniale bespeler van de media ook. Een van de uitspraken van Bruce Lee was ‘be like water’: wees flexibel, pas je aan de situatie aan, want anders breek je. Dat geldt ook voor een komiek op een podium.”

Spieren

Van Bruce Lee komt hij vanzelf bij de Belgische actieheld Jean-Claude Van Damme terecht. “Was ik ook een enorme fan van. Ik word altijd zenuwachtig als kranten schrijven: ‘Matthias Schoenaerts, eindelijk een Belg die wereldwijd iets voorstelt’. Dan denk ik: en Jean-Claude Van Damme dan? Zo word ik ook nerveus van de gangbare mening dat Sylvester Stallone, nog zo’n held die tegen mijn muur hing, een slechte acteur is. Dan denk ik: die acteert beter dan Jan Decleir. Wie het daar niet mee eens is, heeft ongelijk. Maar in België denken we graag: die heeft veel spieren, dus is hij dom.”

In Agnews vroege tienerjaren kregen Stallone en co concurrentie van metal-, punk- en hardcorebands. “The Doors was de eerste band waar ik mee dweepte. Ik wilde Jim Morrisson zijn. Ik liet mijn haar groeien, deed alsof ik geïnteresseerd was in zijn poëzie. Als ik het nu lees, denk ik: wat een pretentieuze oetlul”. (lacht) De stoet muzikale helden is eindeloos. Metallica, Trent Reznor van Nine Inch Nails, Jaz Coleman van Killing Joke, Marilyn Manson... “Allemaal mensen die te weinig krediet gekregen hebben in verhouding tot hoe goed ze zijn.”

Droom

Alex Agnew eert zijn helden. Het logo van Type O Negative staat op zijn onderarm getatoeëerd, de schedel van die andere metalband Danzig op zijn schouder. Hij gruwelt van artiesten met “fake diepgang”. Genre Jef Buckley “die te loemp was om door te hebben dat hij niet kon zwemmen.”

“Fantastisch vind ik als muziek melodie en donkerte combineert. Punk en dansbaarheid. Killing Joke was een van de grote exponenten daarvan. Zanger Jaz Coleman vertelde ooit dat hij Killing Joke had gedroomd. In zijn droom stond er een band op het podium die de meest primitieve en agressieve muziek speelde. Toen hij wakker werd, besefte hij dat hij op dat podium stond en heeft hij Killing Joke opgericht. Ik weet niet of het waar is, maar dat doet er niet toe. Een goed verhaal is tien keer leuker dan de waarheid.”

Zelfs zijn helden in de comedy leunen aan tegen de rock-’n-roll. “De big bang voor mij was Eddy Murphy. Wat hem voor mij onderscheidde van alle andere comedians was dat hij een rockster was. Hij ging op het podium staan alsof hij de zanger van een band was. Ik was elf jaar en wist meteen: dat wil ik ook doen.”