Direct naar artikelinhoud

'Alfonso' de Poel is verliefd op Portugal, ook al staat niemand hem te woord

Portugal is niet meer het pittoreske land dat tv-makers graag tonen. Fons de Poel's zoektocht naar de Portugese ziel slaagt maar half.

Tv-recensie Paul Onkenhout

Het land van de dag was dinsdag Portugal. Het begon meteen al goed, met een herhaling van Droomhuis gezocht van Omroep MAX. Presentator Sybrand Niessen maakte gewag van pittoreske dorpjes, een kraakheldere zee, adembenemende kliffen en nog meer pittoreske dorpjes.

Richard en Frieda gingen op zoek naar een authentiek huis waar ze lekker hun rust konden pakken en kip piri-piri konden eten, bij voorkeur met een glaasje (rode) port erbij. Ze vonden het allemaal superidyllisch en romantisch en kozen huis twee.

Dat was de Algarve; de Algarve zoals we die allemaal kennen. Er scheen een lekker zonnetje en de karakteristieke blauwe tegels werden keurig in beeld gebracht.

Fons de Poel was ook in Portugal, in Lissabon om een 'televisie-essay' te maken. In de eerste aflevering van Fons bij de buren van KRO-NCRV liet hij zich, net zoals vorig seizoen in Blij met de buren, rondrijden door een taxichauffeur.

Journalisten die een taxichauffeur als bron gebruiken zijn altijd meteen af, maar het bespaart de makers een hoop moeite. De gids is voortdurend in de buurt en je hebt altijd vervoer bij de hand. In de eerste reeks werd dezelfde truc toegepast. En daar gingen ze dan, Fons - hier Alfonso geheten - en José, kriskras door Lissabon en ook nog een dagje het platteland op, op zoek naar de ziel van Portugal.

Al snel concludeert Alfonso dat Lissabon een stad is die je van alle kanten bij de kladden grijpt. Alleen die standbeelden al.

Denkend aan Portugal zie je pittoreske straatjes, hoor je fadomuziek, verschijnen eenvoudige dorpsbewoners plus een ezel en rijdt een tram een heuvel op. Het komt allemaal langs.

Journalisten die een taxichauffeur als bron gebruiken zijn altijd meteen af, maar het bespaart de makers een hoop moeite

Des te verrassender is het dat De Poel van de ene verbazing in de andere valt. Hij kijkt zijn ogen uit en geeft op geheel eigen wijze commentaar.

Fado is natuurlijk 'de Portugese muziek van de ziel'. De muziek van Amália Rodrigues 'leeft eeuwig voort' en een dorpje is 'weggedoken in een lieflijk landschap.' Dat bezoek levert trouwens nog een grappig moment op.

Nadat De Poel 'de spreekwoordelijke gastvrijheid van de Portugezen' heeft geroemd, weigert de ene na de andere nurkse dorpsbewoner hem te woord te staan. Een man dreigt zelfs de politie te bellen.

Nadat De Poel 'de spreekwoordelijke gastvrijheid van de Portugezen' heeft geroemd, weigert de ene na de andere nurkse dorpsbewoner hem te woord te staan

Het commentaar is vintage De Poel. 'Vreemd. Waar we ook verschijnen maken kopschuwe dorpelingen zich haastig uit de voeten.' De dorpsbewoners zijn bang voor overvallers en dieven, zo blijkt. Hier zal je Sybrand Niessen nou nooit een droomhuis zien zoeken.

Als Arie Pos aan het woord komt, gaat het programma de diepte in. Pos, schrijver en vertaler en de biograaf van Gerrit Komrij, woont al sinds 1989 in Portugal. Gelaten schetst hij een beeld van de economische misère, de armoede en de uitstroom van jongeren.

Toch is Portugal een land om verliefd op te worden, concludeert Fons de Poel opgetogen. En weg is hij weer. Volgende week gaat hij op zoek naar de ziel van Duitsland.

V's televisierecensententeam bestaat uit Julien Althuisius, Gidi Heesakkers, Frank Heinen, Haro Kraak en Hanna Bervoets. Deze week vervangt Paul Onkenhout Hanna Bervoets.