Bij die controle zou de Commissie bezwaren kunnen maken tegen het begrotingstraject dat de Belgische regering heeft uitgestippeld. Met Europa was immers overeengekomen dat ons budget tegen 2016 in evenwicht moest zijn. Maar nu zal het dus 2018 worden vooraleer we onze tekorten hebben weggewerkt.

Zal Europa dat uitstel aanvaarden? Met de vorige Commissie zou het waarschijnlijk een ‘no passeran’ worden. Commissaris Olli Rehn eiste onvoorwaardelijk budgettaire othodoxie. Vandaar ook dat ons land onder Europese voogdij kwam te staan.

De nieuwe Commissie lijkt wat soepeler te zullen omgaan met de begrotingsregels. Komt daarbij dat in het nieuwe regeerakkoord tal van maatregelen zijn opgenomen die al jaren door Europa werden gevraagd. En de besparingen zijn deze keer structureler van aard dan voorheen, toen men al te vaak toevlucht zocht in ‘one shots’ die slechts een eenmalig effect hebben.

Daarom kunnen we ervan uitgaan dat Michel I voor zijn eerste Europees examen wel zal slagen en dat het begrotingstraject wordt aanvaard. Een reden tot juichen is dat echter allerminst. Het plan ligt er, maar moet nu correct worden uitgevoerd. Het werk begint pas. Ook zonder Europese druk moet dat besef er zijn. Bovendien is er niet alleen de begroting, er is ook onze torenhoge schuld.

Eind september bedroeg de Belgische openbare schuld ruim 385 miljard euro. Dat kost ons jaarlijks 12 miljard euro aan rente, ondanks historisch lage intrestvoeten.

Stel dat we dit geld - of zelfs maar de helft - aan andere zaken konden uitgeven, dan België zou in één klap voor jaren verlost zijn van alle budgettaire problemen. Daarom alleen al moet alles worden gedaan om onze schuld naar beneden te krijgen. Niet omdat Europa het eist, maar omdat wij en onze kinderen er beter van worden.