Genietend van elkaars gezelschap, van het zonnetje en van enkele frisse blikjes bier. Lauren Conner en haar vriend hadden net samen met een bevriend koppel een fantastische dag doorgebracht op hun jacht. Lauren moest dan ook eerst nog lachen toen ze ’s avonds - op de terugweg naar huis - van de jacht en in het water van de Sassafras-rivier in Maryland viel.

Lauren was van het achtersteven gevallen nadat de boot met volle snelheid tegen iets gebotst was. De 32-jarige kwam meteen weer boven water. Ongedeerd, alleen een beetje beschaamd omdat ze misschien een paar blikjes te veel op had. Ze verwachtte wat pesterijtjes van haar gezelschap toen ze zag dat de boot stopte en vervolgens in haar richting draaide. Ze was er zeker van dat ze haar zouden vinden.

Duisternis valt

Toen de boot op minder dan 40 meter afstand kwam, schreeuwde ze zich schor. Zonder resultaat. Vervolgens deed ze haar witte short uit en begon ze ermee te zwaaien. Tegelijk zocht haar vriend, Scott Johnson, naarstig het wateroppervlak af. De invallende duisternis bemoeilijkte de zoektocht echter. Elke weerspiegeling in het water betekende een moment van valse hoop.

Minuten gingen voorbij, het gezelschap begon echt te vrezen dat Lauren haar hoofd gestoten had en verdronken was. Johnson belde de hulpdiensten en schoot een vuurpijl af om hun positie door te geven. Ondertussen - beseffend dat ze in nood was - zwom Lauren naar een gele boei. Hopend dat ze zich daaraan kon vastklampen tot haar redders arriveerden.

“Wat ga ik tegen onze kinderen zeggen?”

De boei bleek echter veel te glibberig. Gelukkig zag Lauren de blauwe flikkerlichten van de reddingsboot in de verte opdagen. Ze deed ook haar topje uit en begon als een bezetene te zwaaien. Jammer genoeg was het echter te laat: ze werd omringd door duisternis.

Terwijl een tiental boten en een helikopter zijn vriendin zochten, werd Johnson overwonnen door een ongelooflijk schuldgevoel. “Het is mijn fout. Wat ga ik tegen onze kinderen zeggen?”

Lauren Conner geeft het echter niet zo snel op. Lauren Conner heeft een hard en chaotisch leven geleid, één dat haar voorbereid had op de moeilijkste nacht van haar leven. Lauren Conner wist dat ze het niet zomaar zou opgeven. Lauren Conner is een overlever.

“Je gaat niet sterven vannacht”

Ze kon kiezen. Ofwel ter plaatse blijven trappelen in de hoop gevonden te worden, ofwel naar een streepje groen in de verte toe zwemmen. Ze liet haar favoriete topje - met de beeltenis van een krijger erop - los en besloot. “Lauren”, zei ze tegen zichzelf. “Je gaat hier vannacht niet sterven.”

Met alleen nog haar bikini aan, maar gelukkig geholpen door de stroom zwom ze richting land. Dat ze er nog meer dan drie kilometer van verwijderd was, wist ze toen nog niet. Dat haar lichaam het zou uithouden in het koude water, evenmin. “Op dat moment herinnerde ik me hetgeen ik tegen mijn kinderen zeg als ze bang zijn. Zo lang als je kan blijven drijven, kan je niet verdrinken.”

“Mama is een zeemeermin”

Tijdens haar zwemtocht flitste haar leven aan Lauren voorbij. Haar moeilijke jeugd met twee ouders die worstelen met verslavingen, de momenten dat haar moeder in de gevangenis zat, de momenten dat ze bij pleeggezinnen moest blijven... Toen ze telde op hoeveel plaatsen ze al gewoond had, stopte ze bij 40. Heel haar leven had maar één constante: water. Overal waar ze kwam, zocht ze een plaats om te zwemmen. Een zwembad, een rivier, een meer, een baai... Een plaats om tot rust te komen.

En dat wist haar familie ook. “Mama is een vechter”, zei Laurens tweelingzus Stefanie tegen Laurens elfjarig zoontje Ethan. “Mama is een zeemeermin.”

‘Finding Nemo’

Om haar concentratie vast te houden zong Lauren onderweg. “Blijven zwemmen, blijven zwemmen, blijven zwemmen”, een deuntje uit de animatiefilm ‘Finding Nemo’. Ze grapte tegen zichzelf over hoe absurd haar situatie wel was, ze bad tot Jezus. Maar het meest van al dacht ze aan haar vier kinderen, van wie ze de eerste al gekregen had toen ze veertien was. “Ik kan hen niet teleurstellen”, aldus de vrouw die maar al te goed wist hoe dat voelde.

Lauren had haar vader verloren op haar vijftiende. Na een bezoek aan de plaatselijke bar was hij dronken over treinsporen gestruikeld en had daarbij zijn nek gebroken. Op haar achttiende stierf haar moeder aan een overdosis heroïne. Ze wist dat ze niet kon opgeven, maar toch waren er momenten dat ze dacht dat ze het niet zou halen.

Modder

Naarmate de tijd vorderde, werd Lauren steeds vermoeider en werden de golven almaar groter. Ze voelde aan dat ze zou verdrinken, maar dan voelde ze plots iets tussen haar tenen. Modder.

Rond middernacht was haar vriend naar de kust gebracht. Een uurtje later brachten enkele agenten hem naar huis. Hij bleef twintig minuten in zijn truck zitten. Hij durfde niet naar binnen. Het schuldgevoel werd nog erger. “Dit is 100 procent mijn fout.”

Hij bracht de nacht door in de slaapkamer, zonder te slapen, maar de hele tijd starend naar haar foto op het nachtkastje. Hij nam elk telefoontje op, ook al kende hij de nummers niet, hopend dat iemand hem zou zeggen dat Lauren gevonden was.

Enkele kilometers verderop typte Laurens zus Stefanie een sms. Naar haar zus, ook al dacht ze dat die het nooit meer zou leven. “Lauren. Zus”, schreef ze. “Mijn tweeling. Mijn inspiratie. Mijn beste vriend. Ik zie je graag.”

”Haar vogelnestje”

Blijkbaar had Lauren voet aan grond gezet op het strand van Spesutie Island, een militaire basis waar het leger wapens testte. Ze wandelde noordwaarts, op blote voeten, over de rotsen, terwijl ze talloze dazen moest afweren. Uitgeput maakte ze een bed van bladeren, haar “vogelsnestje”. Ze bibberde zo hard dat haar kaak er pijn van deed.

Tegen zonsopgang wandelde ze terug naar het strand. Geen boten in zicht, dus Lauren maakte opnieuw rechtsomkeert. Uiteindelijk bereikte ze een pad dat tot een weg leidde. Ervan overtuigd dat haar familie geloofde dat ze overleden was, probeerde Lauren wanhopig contact te zoeken. Op dat moment spotte ze een oranje vrachtwagen die in haar richting reed.

Op dat moment kwamen de tranen.