Waar is die stoffige biker uit een of andere Californische woestijn, die we kennen van Youtube-clipjes? De Chet Faker die voor ons plaatsneemt, is naar de kapper geweest en oogt als een coole, sjofele popster. ‘Ik heb mijn baard net korter geknipt. Het kon me vroeger niet schelen hoe ik eruitzag, maar als er promofoto’s van je worden genomen, moet je wel eens in de spiegel kijken. Ook al heb ik nog steeds een hekel aan ijdelheid.’
Bescheiden is hij zeker, die Nicolas James Murphy aka Chet Faker. In zijn thuisland Australië is hij een cultheld, in de rest van de wereld tot voor kort een hip undergroundfenomeen. Twee jaar geleden waagde hij het om ‘No diggity’, de r&b-hit van Blackstreet, te coveren. Zijn weeë, bluesy versie werd opgepikt door alle toonaangevende blogs.
Nu is er Built on glass, een heerlijke bluesy popplaat vol doorrookte hiphopgrooves, jazzy keyboardmotiefjes, subtiele elektronica en Fakers donkerbruine soulstem. Een prachtplaat.
Heeft Teddy Riley van Blackstreet jouw versie van ‘No diggity’ ooit gehoord?
‘Hij heeft mijn versie via Twitter verspreid, dus ik vermoed dat hij ze goed vond. (lacht) De vreemdste reacties komen van jonge mensen die het origineel niet kennen. Wat ik redelijk fucked up vind. Kan je dat geloven? “Ik heb een fantastisch track van Chet Faker ontdekt”, twitteren ze. Zeg jongens, ik ben een blanke Australiër. Ik schrijf geen teksten à la “shorty get down”.’ (grinnikt)
Je groeide op als kind van gescheiden ouders, die naar verluidt erg muzikaal waren.
‘Ik had de vrijheid om tussen mijn vader en mijn moeder te pendelen. Hun scheiding heeft mij nooit van streek gebracht, ik heb nooit anders geweten. Mijn moeder hield van vrolijke pop uit de sixties waarop je met de vingers kan knippen: Motown en de soundtrack van The Big Chill. Papa luisterde naar verzamelalbums vol chill out-muziek, maar ook naar Ierse folk, want zijn voorouders waren Iers. Dus ik kreeg ook The Pogues, Dubliners en Van Morrison voorgeschoteld. Dance leerde ik dan weer kennen dankzij mijn vrienden, die me meenamen naar clubs en bars.’
Met Dennis Hopper Choppers, Slick Jagger en Com Truise deel je een gek alias dat refereert aan de popgeschiedenis. Al bizarre reacties gekregen op de naam Chet Faker?
‘Vreemd genoeg heb ik amper negatieve reacties gekregen. Nu ja, kijk naar The Dandy Warhols, dat is een bekende band en hun naam is algemeen aanvaard. De mensen zijn dus wel wat gewend, en ik vermoed dat ik weinig Chet Baker-fans heb geschoffeerd. De grappigste reacties kwamen van mensen die verontwaardigd waren omdat ik niet als Chet Baker klink. Of ze riepen dat ik de allerslechtste Chet Baker-imitator ooit ben. (lacht) En oh ja, ik ben al Chet Fucker genoemd.’
Uw frasering is bluesy, uw teksten zitten vol spijt en gebroken harten. En toch lijkt u me een goedlachse, zorgeloze kerel.
‘Luisteraars hebben het vaak moeilijk om in een liedjestekst een complexe situatie correct te interpreteren, maar daar neem ik vrede mee. Ik vind dat mijn teksten al bij al vrij positief aandoen. “Gold” is bijna satire: je kan een ernstige melancholische tekst schrijven die zo overdreven is, dat hij grappig wordt. Ik relativeer mezelf graag, hoewel ik mijn muziek heel serieus neem. In “Melt” vraag je je wellicht af waarom het hoofdpersonage zo klaagt. Hij heeft net een fantastisch meisje ontmoet maar nu fantaseert hij alweer over hoe hij die relatie zou beëindigen. Ik wentel me graag in dat soort weemoed.’
Wat wil je overbrengen met die liedjes?
‘Een zelfbewustzijn. Er heerst te veel apathie in de wereld. Kijk naar alle onzin die online wordt verkocht. Het is gemakkelijker om helemaal niets te zeggen dan werkelijk ergens voor te staan. Vroeger kon je tenminste nog betekenisvol uit de hoek komen; vandaag waant iedereen zich een expert omdat je alles kan googelen. Het is zo gemakkelijk om een artikel te posten dat vlug andermans opinie ondergraaft zonder de kern van de conversatie te raken.’
‘Toch denk ik niet dat mijn generatiegenoten ongelukkig zijn. Ik ervaar eenzaamheid en afwijzing op een positieve manier, omdat mijn karakter nu eenmaal zo is. Ik leef volgens een boeddhistische wijsheid: “pijn is onontkoombaar, lijden is optioneel”.’
Chet Faker treedt op 1 mei op in de AB, Brussel (uitverkocht).
‘Built on glass’ (¨¨¨¨è) is uit op Future Classic/PIAS.
