Onze kinderen groeien op als "crisisbaby's". Hoe kan je ze helpen? - Pedro De Bruyckere

Als je tussen je 8 en 14 jaar voortdurend over aanslagen hoort, zelfs op concerten van idool Ariana Grande, hoe denk en voel je dan als je ouder bent? Blijven zulke kinderen angstig? Worden ze weerbaar? Pedagoog Pedro De Bruyckere bestempelt de huidige generatie als "crisisbaby's".
opinie
Opinie
2017 Anadolu Agency

Pedro De Bruyckere is pedagoog en onderzoeker bij de Arteveldehogeschool. Auteur van boeken 'De jeugd is tegenwoordig', 'Is het nu Generatie X, Y of Einstein?', 'Jongens zijn slimmer dan meisjes'.

Er is een aanslag gepleegd. Het is niet de eerste en spijtig genoeg wellicht niet de laatste. In het denken over opvoeding focus je dan op het dringende, hoe pak je het nu aan?

Maar er zijn ook de vragen welk effect dit kan hebben op langere termijn.

Voor het hier en nu, voor de onmiddellijke en eerste reactie: dit zijn de ondertussen bijna klassiek geworden aanbevelingen:

Onmiddellijke reactie:

ā€¢ Luister naar het kind,

ā€¢ Geef emoties een plek,

ā€¢ Benadruk de zeldzaamheid,

ā€¢ Blijf bij de feiten,

ā€¢ En een populaire vandaag op sociale media: toon ook het positieve.

Allemaal goed en wel, maar de aanslag kwam deze keer wel heel dichtbij de leefwereld van de kinderen zelf.

Het gebeurde na een concert van tieneridool Ariana Grande, iemand die ze kennen. Er werden leeftijdsgenoten gedood en verwond. Het konden klasgenoten zijn. Ze konden er zelf ook geweest zijn.

Dat zorgt wellicht voor extra indruk, maar het goede nieuws is dat de weerbaarheid van kinderen vaak groter is dan we als volwassenen denken.

Maar wat op langere termijn?

Maar hoe zit het met de opvoeding en de effecten op langere termijn? Je zou de huidige groep kinderen en jongeren met niet eens veel zin voor overdrijving ā€˜crisisbabyā€™sā€™ kunnen noemen.

Ze groeiden op tijdens een zware economische crisis. Er is de klimaat- en vluchtelingencrisis. Prijs onszelf gelukkig dat ze wellicht niet stilstonden bij de verschillende politieke crisissen. Ondertussen lijken deze crisissen in het niets te verdwijnen bij de veiligheidscrisis die vandaag door aanslagen gevoed wordt.

Toch blijkt bij veel jongeren het persoonlijke optimisme intact. Ze zijn er vaak van overtuigd dat het met hen zelf wel goed komt.

Tegelijk kreeg het globale optimisme klappen. Ze zijn er niet zo zeker van dat het met de wereld nog goed komt. Die zelfde wereld waar zij zich ooit moeten voor inzetten.

Het is populair om het over ā€˜de jeugdā€™ te hebben, terwijl deze niet eens bestaat. Er zijn vaak meer verschillen binnen generaties dan tussen generaties.

Er zullen kinderen zijn die later als tegenreactie op de crisissen uit hun jeugd zullen zeggen ā€˜niet met onsā€™, maar voor een grote groep vrees ik dat het anders kan uitdraaien.

Overbescherming

Er is namelijke een subtielere invloed op de leefwereld van onze kinderen. De ruimte waarin ze zich vrij kunnen bewegen wordt steeds kleiner. Vanuit een bezorgdheid gaan we het leven en de ruimte van onze kinderen onbewust inperken en tegelijk de controle verhogen.

We organiseren speelstraten, mooi, maar ondertussen staat het parkje 2 straten verder leeg want dat is te ver weg om een oogje in het zeil te houden.

De meest ingetikte zoektermen waarmee mensen op mijn blog terechtkomen zijn varianten op de vragen ā€˜hoe kan ik de telefoon van mijn kind volgenā€™ of ā€˜hoe kan ik de account van mijn kind hackenā€™. Het is wellicht allemaal goedbedoeld, maar weinig is zo besmettelijk als angst.

Zo kan overbescherming mogelijk leiden tot mensen die minder durven. En ik denk niet dat dit de bedoeling kan zijn?

Meest gelezen