Bij elke overstroming de voorbije jaren werd diezelfde analyse gemaakt. Vervolgens bouwden en betonneerden we voort alsof er niks was gebeurd. Weerman Frank ­Deboosere is duidelijk: de ellende ligt aan de mens, niet aan de neerslag. Het is niet dat de voorbije Vlaamse regeringen niets hebben gedaan om het leed te beperken. De waterproef bijvoorbeeld is een handig instrument om te weten hoe groot het risico is voor het ­perceel dat iemand wil ­kopen. Maar het blijft symptoombestrijding. Er is maar één oplossing: heel, heel erg ­karig omspringen met het ontginnen van openbare ruimte tot woon- of industrie­gebied. Politiek vergt dat heel veel moed. Je strijkt de burger, die een huis met tuin in het groen wil, ­tegen de haren in. De invloedrijke betonboeren en aan­nemers die ervan leven, al evenzeer. En ook de lokale ­besturen die in elke nieuwe inwoner nieuwe inkomsten zien. Hoe weinig de nieuwe Vlaamse regering ook wil ­bemoederen, de term zegt het zelf, op het gebied van ruimtelijke ­ordening zal ze het toch moeten doen.

In de beleidsverklaring van de nieuwe Vlaamse ­regering wordt driekwart pagina besteed aan het overstromings­probleem. Ook daar gaat het over het indammen van de ­gevolgen van de bouwwoede die ervoor ­verantwoordelijk is, en niet de aanpak aan de bron. ­Minister Joke Schauvliege zal beter moeten doen dan haar voorganger en collega Philippe Muyters, en nieuwe verkavelingen afkeuren. En ze zal samen met Liesbeth Homans, de baas over Wonen, de centrumgebieden aantrekkelijker moeten maken. Veel keuze is er niet meer. Ofwel plaveien we Vlaanderen vol en hebben we allemaal geregeld natte voeten. Ofwel gaan we weer wonen waar dat de bedoeling is: in en rond de steden.