''Ooit zei ik tegen mijn vader: 'als de zon schijnt, ga ik fietsen.' Heb ik mij die uitspraak al beklaagd. De hele maand april viel er amper een druppel regen met als gevolg dat ik vaker dan gedacht op de fiets zat. Vandaag is het weer zover, al laat ik voor één keer mijn trouwe racefiets in de garage staan. Twee vrienden hebben me zover gekregen om voor de eerste keer in mijn leven te gaan mountainbiken.'

'Wat onwennig sta ik wachten op mijn oprit. Ik heb dan wel mijn zwarte wieleroutfit aan toch kan ik mijn blik maar moeilijk losrukken van mijn schoenen. Omdat mijn gloednieuwe mountainbike geen klikpedalen heeft, heb ik noodgedwongen mijn gewone sportschoenen moeten aantrekken. De witte tennisschoenen met blauwe veters baren me dan ook zorgen. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn helm nog wat steviger vastgesp. Ik zou hem vandaag wel eens kunnen nodig hebben.'

'Het geschreeuw van mijn twee vrienden verdringt de doemgedachte uit mijn hoofd. Gemotiveerd en met de glimlach stap ik op mijn mountainbike. Dat gaat heel wat vlotter dan gewoonlijk. Voor een keer geen geknoei met de klikpedalen, heerlijk. Maar al snel ontdek ik ook een nadeel: de mountainbike is heel wat zwaarder dan mijn racefiets. Ik kan alleen maar hopen dat de bossen van het Pajottenland geen hellingen tellen.'

'Ook op de weg is het helemaal anders rijden. Het lijkt wel alsof de dikke banden aan de weg kleven. Ik trap dubbel zo hard als gewoonlijk maar vooruitgaan doe ik amper. Al snel verlaten we het vertrouwde asfalt en duiken we de onverharde landweggetjes in. De droge aarde kraakt onder mijn wielen en rond mijn voeten hangt een stofwolk. 'Komaan nu is het tijd voor het echte werk' roept Neil. 'Gezwind draait hij het bos in en al snel verdwijnt hij helemaal uit het zicht.'

'Eenmaal in het bos is het aanzienlijk frisser. De ondergrond is nog best vochtig en dat merk ik vooral aan mijn eens zo witte schoenen. De modder spat op en het sturen wordt er niet makkelijker op. Ook het ontwijken van kleine struikjes en afgebroken takken vormt een nieuwe uitdaging. 'Nog even en we moeten je duwen', hoor ik één van mijn vrienden roepen.'

'Dat had ik net nodig. Ik begin harder te trappen en eindelijk maak ik wat snelheid. De kleine korte hellingen en kleine bulten zorgen voor een aangename afwisseling. Tijdens een afdaling raak ik zelfs mijn remmen niet aan. Eenmaal beneden voel ik mijn hartslag in mijn keel en hou ik even halt. Ik laat me neerzakken op een omgewaaide boomstam en veeg wat modderspatten uit mijn gezicht. Hier ga ik een goed gevoel aan overhouden.'