De zes, een Franse astrobioloog, een Duitse fysicus en vier Amerikanen, werden zondag vrijgelaten uit hun verblijf van de afgelopen twaalf maanden met de boodschap: ‘Welkom terug op de aarde’.

De locatie van hun basis, 2.400 meter hoog op de flanken van de Hawaïaanse vulkaan Mauna Loa, deed met zijn roodbruine aarde en eentonige landschap denken aan de rode planeet, en de teamleden mochten enkel naar buiten via een luchtdichte sas en gekleed in een log ruimtepak met zware handschoenen. De communicatie met de buitenwereld gebeurde met twintig minuten vertraging, zoals dat ook het geval zou zijn op Mars. Eten kwam uit de diepvries, of moest zelf worden gekweekt. Water en lucht werden gerecycleerd.

Isolement

Onderwerp van studie, die in handen is van de Amerikaanse luchtvaartorganisatie Nasa en de universiteit van Hawaï, waren niet alleen de biologische en ecologische factoren van het leven in volledig isolement, maar ook de sociale factoren. Hoe voorkom je dat bemanningsleden, opeengepakt in een kleine ruimte, elkaar onderweg het hoofd inslaan?

‘Neem iets mee om aan te werken’, zei de Duitse onderzoekster Christiane Heinicke na de missie. ‘Een van de grootste vijanden is de verveling. Je moet bovendien bereid zijn om je aan te passen aan de anderen en om compromissen te maken. Als je dat niet kunt, dan moet je niet gaan.’

Hoe verder de missie vorderde, hoe zwaarder het de bemanningsleden viel om kleine ergernissen weg te slikken, aldus Heinicke. Ze gingen ook steeds meer tijd op zichzelf doorbrengen.

Simulaties

De missie op Hawaï was de op één na langste ooit, na een Russische missie die 520 dagen duurde. Er werden eerder al drie korte simulaties uitgevoerd op Hawaï, en er zullen in de toekomst nog twee andere missies plaatsvinden, waarvan er één acht maanden zal duren.

Moest de droom van vele wetenschappers werkelijkheid worden om naar Mars te vliegen, zou de reis naar de Rode Planeet alleen al een jaar duren. Experts schatten dat een missie naar Mars één tot drie jaar zou kunnen duren.