Volgens prof. Pham stond de IQ-score van 96 die bij de tweede test werd behaald meer in verhouding met de reële cognitieve capaciteiten van de verdachte. Een eerdere test leverde een IQ van 83 op. Bij de eerste test stond Bernard Wesphael namelijk erg onder druk en dat vertekent het beeld.

Volgens de expert was er ook geen sprake van alexithymie (moeilijk kunnen omgaan met en interpreteren van emoties, nvdr.). De verdachte kan volgens de expert behoorlijk goed zijn emoties inschatten.

Een andere deskundige legde uit dat er geen sprake is van echte persoonlijkheidsstoornissen bij Bernard Wesphael. Wel is er sprake van “theatralisme”, het vrij spectaculair uiten van emoties, maar niet op een manier die als pathologisch bestempeld kan worden.

Van een echte depressie was er ook geen sprake, wel van neerslachtige inzinkingen. Er was dus geen sprake van zware geestelijke problemen of pathologieën bij de beklaagde, en ook niet van een zwaar intellectueel deficit. De beklaagde vormt volgens de deskundigen ook geen gevaar voor de maatschappij.

Professor Pham gaf ook nog kritiek op de methode van Hans Hellebuyck, die door de onderzoeksrechter was aangesteld om de persoonlijkheid van de beklaagde te analyseren. Door de methode van Hellebuyck ontstaat een profiel met narcistische en manipulatieve trekken dat leidt naar mogelijk misdadig gedrag, terwijl de wetenschappelijk literatuur zo’n conclusie niet ondersteunt, meent Pham.

Ten slotte gingen de wetenschappers ook met mekaar in de clinch over de betekenis van ontkenningsgedrag bij een psychose.