Achttien maanden was het geleden, dat Nessie nog eens was gezien. Achttien maanden, dat is een eeuwigheid op Loch Ness. Sinds 1933, toen de allereerste foto van het monster was genomen, was dat nog nooit gebeurd. ‘Anderhalf jaar zonder bevestigde waarnemingen [sic], dat is uniek’, zei Gary Campbell, die een register bijhoudt van de meldingen. In Schotland begonnen ze zich zowaar zorgen te maken.

Maar zie, deze maand kwam Nessie dan toch weer boven water. Verschillende keren werd ze gespot, zoals wel vaker in deze periode van het jaar. Believers herkennen daar een bioritme in, maar zoals altijd kwam er iemand met een minder leuke verklaring op de proppen: ‘Het is herfst’, zegt een woordvoerder van The Woodland Trust, een lokale natuurorganisatie. ‘Elk jaar komen heel wat dode bomen en takken in het meer terecht, via de twee rivieren die uitmonden in het meer. Dat gebeurt vooral als het water hoog staat: in de lente en in de late herfst. Het monster wordt altijd beschreven als een soort stok die uit het water steekt. Ik denk dat dit een verklaring kan zijn.’

Gas in de stronk

De dood hout-verklaring is niet nieuw. Al in 1933, na de eerste foto van Nessie, verscheen in The Daily Mirror een andere foto met het onderschrift: ‘Deze boomstronk is allicht verantwoordelijk voor de waarneming van het ‘Monster’. En in 1982 verscheen in New Scientist een artikel over hoe rottende dennenbomen in water drijven. Blijkt dat er zich binnenin gas ophoopt, dat de stronk omhoog stuwt en ervoor zorgt dat hij verticaal in het water drijft. Opvallend daarbij: enkel de Schotse meren met dennenbomen langs de kant, hebben monstermythes. Diegene waar enkel loofwoud rond staat, zoals Loch Lomond, hebben dat niet.

Kortom: ze lijkt plausibel, de uitleg van de dode tak. Maar het is ook met voorsprong de saaiste van allemaal. Misschien daarom dat ze er aan Loch Ness niet al te hoog mee oplopen.