50Plus probeert het nu op eigen benen
Het bestuur van 50Plus moest voor het congres van vandaag alles op alles zetten, maar na eindeloos gekrakeel heeft de partij besloten een grootse toekomst tegemoet te gaan– al weet je dat nooit: ruzie ligt altijd op de loer.
Het heeft iets raars, maar toch is het zo: wie je ook spreekt van het bestuur van 50Plus, steeds roept men het beeld op van de puber. Groeistuipen, zelfstandig worden, loslaten, die woorden die ouders van vijftienjarigen sussend tegen elkaar zeggen, die zeggen de bestuurders van 50Plus over hun partij, hun leden.
Tot ze vandaag uiteindelijk een hoek omsloegen. De ouderenpartij met puberteitsperikelen zette nieuwe stappen op de lange weg naar volwassenheid, door woorden te gebruiken als ‘transparant’ en ‘open’ en door beloftes. Dat leden méér te zeggen zullen krijgen. Toch blijft een vraag de komende jaren boven de markt hangen: Kan 50Plus het zonder oprichter Jan Nagel?
Kan 50Plus het zonder oprichter Jan Nagel?
Het aanstaand vertrek van de oprichter-schuinestreep-voorzitter Nagel leverde al maanden vóór zijn daadwerkelijk opstappen een stammenstrijd op. Al sinds een wat te gesmeerd verlopen partijcongres in december waarbij de kandidatenlijst voor de Tweede Kamer iets té gemakkelijk werd vastgesteld – die stond vol mensen die nog nooit eerder een folder voor 50Plus hadden rondgebracht, maar elders sporen verdienden.
Hoezo dat, meenden de hardwerkende partijfolderaars, zeker toen die te verstaan kregen dat de partij nog te jong was voor deelname aan tachtig gemeenteraadsverkiezingen. Dat het bestuur eerder dacht aan tien, hooguit twintig. Het was nog overzichtelijk geweest als 50Plus daarna een zetel of twaalf veroverd had. Maar toen de verkiezingsuitkomst vier zetels telde, was de boot aan. Ruzie in de partij: alweer.
Paardenmiddelen
Paardenmiddelen had het partijbestuur nodig om dat het hoofd te bieden. Zo werd de afgelopen weken mevrouw Adriana Hernandez uit het bestuur gekieperd, terwijl tegelijk voorzitter Jan Nagel er alles aan deed om een motie van wantrouwen op het congres te voorkomen.
Op dat congres, vandaag, moest hij de leden voorstellen om het deel waarin zonder twijfel geruzied zou worden, achter gesloten deuren te behandelen. “Ik was laatst voor een routinecontrole in het ziekenhuis”, zei hij tegen zijn leden. “Daar kwam een verpleegster op me af. Ze zei: ik heb op uw partij gestemd, maar ik zal dat niet snel weer doen. Ik hou niet van ruziezoekers.”
Terwijl driehonderd leden binnen dingen tegen elkaar zeiden als: ‘dit is geen partij, maar een kinderpartijtje’, stonden de journalisten buiten
Hij kreeg gelijk van zijn leden: de verwijten die in de ochtend over tafel gingen, konden door de buitenwacht maar beter niet gehoord worden. Terwijl driehonderd leden binnen dingen tegen elkaar zeiden als: ‘dit is geen partij, maar een kinderpartijtje’, stonden de journalisten buiten, wachtend tot ze konden opschrijven welke van de vier voorzitterskandidaten de meeste stemmen zou krijgen.
Zou dat Jan Zoetelief zijn, de kandidaat die het partijbestuur graag wilde,of toch Dick Schouw, de afdelingsvoorzitter uit Brabant die de laatste weken steeds bozer werd op het bestuur?
Of de verkiezing helemaal eerlijk verliep werd in het andere kamp betwijfeld, maar de uitkomst was Zoetelief, die onmiddellijk meer zeggenschap voor leden beloofde. Of hij het gezag van Nagel kan evenaren blijft nog even een vraag.
“Ik heb de afgelopen acht jaar de partij opgebouwd, soms met een strakke en harde lijn”, gaf Nagel hem bij zijn afscheid als advies mee. “Dat is bij een nieuwe partij soms nodig en zeker bij een ouderenpartij die bij voorbaat een bepaalde reputatie heeft.”