Een half week publiek daar, op het grote plein. Dat kwam niet enkel door de stevige plensbui een half uur eerder, ook door de dromerige landschappen die London Grammar op het podium stond te schilderen. De prachtplaat die ze met Truth Is A Beautiful Thing eerder dit jaar losten, vertaalden de Britten knap naar een volle Pukkelpop-weide. Alleen, zo’n fragiele sound hield maar moeilijk stand op dat grote podium. Hannah Reid hoort thuis in een donkere tent. Niet om haar snoet te verbergen, wel om haar o zo mooie stem tot haar recht te laten komen. Dat ze kan zingen, staat buiten kijf. Maar Reid is te verlegen tegenover een ondergaande zon.

Eerlijk is eerlijk, de ruimte slim benutten deed London Grammar niet. Een bescheiden opstelling - Reid had Dan Rothman en Dominic ‘Dot’ Major op een postzegel rond haar staan - en een zuinige lichtshow hielpen de tedere sound nog niet tot aan het einde van de wei. Maar wij zijn geen programmatoren, wel liefhebbers. Wasting My Young Years krijgt ons keer op keer warm, de verrassend dik opgedaagde tieners gingen voor een keer akkoord. De beste show van London Grammar was het niet: daarvoor was Big Pictures te braaf, het half a capella gebrachte Rooting For You net niet saai. Veel beweging zat er ook niet in. Reid stond in een winterjas ei zo na bewegingloos op de planken, bezieler Dot had z’n ogen vaker dicht dan op de liefdevolle meute voor zijn neus gericht. Maar wát een parels zijn de song Who Am I en die knappe Kavinsky-cover Nightcall toch. Te bescheiden liet Reid Non Believer nog eens opnieuw starten – op geen foutje te betrappen, maar “ik voelde dat het niet goed zat” –, Strong en nieuwe single Oh Woman Oh Man waren even melancholisch als breekbaar. Knappe show, foute setting.