Meteen heeft Van Avermaet zijn eerste overwinning van 2015 op zak. ‘Niet plezant om te horen’, had hij de heropflakkerende liefde van Gilbert voor de Vlaamse klassiekers genoemd. En zelfs dat was een understatement van formaat. Even doemde opnieuw het eeuwige schrikbeeld van Van Avermaet op. Het beeld waarin ploegmaat Gilbert hem in Vlaanderen altijd weer voor de wielen rijdt. Het overkwam hem in zijn Lotto-jaren, toen Van Avermaet zich niet zelden moest opofferen voor Gilbert. Het overkwam hem opnieuw bij BMC, de ploeg waarvoor Van Avermaet in 2010 koos om Gilbert te ontlopen maar die in 2011 uitgerekend diezelfde Gilbert in huis haalde. Te vaak liet Van Avermaet zich in ‘zijn’ klassiekers overschaduwen door zijn veel dominantere Waalse tegenhanger. Het heeft zijn loopbaan flink bepaald. Want, aldus een intimus: ‘Waar Van Avermaet en Gilbert samen startten, reed de eerste als verlamd.’ Pas toen Gilbert zich in 2013 terugplooide op Cauberg, Hoei en Luik en de Vlaamse hellingen links liet liggen, ontbolsterde Van Avermaet definitief. Eindelijk evenwicht, eindelijk een strikte rolverdeling, eindelijk bevrijd. Geen wonder dat Van Avermaet huiverde toen Gilbert hieraan wilde raken.

Maar Van Avermaet hoeft niet langer te vrezen. De concurrentie in de Ronde zal niet uit het eigen midden komen. BMC heeft gekozen en koos voor hem. Het zegt veel over de hertekende hiërarchie binnen de ploeg. De wil van Gilbert is niet langer zaligmakend, ook Van Avermaet telt mee. Een mooiere blijk van vertrouwen kan hij zich niet wensen. Maar wel een blijk waar iets tegenover zal moeten staan. Gilbert roep je als ploegleiding niet zomaar tot de orde. Straks moet Van Avermaet presteren. Met een rist ereplaatsen in april zal BMC niet langer tevreden zijn. Straks wordt er best gewonnen.