Er is geen land ter wereld waar de Britse rockband populairder is dan het onze. Redenen hoef je daar niet achter te zoeken: soms bereikt je muziek de juiste mensen en soms niet. Bij ons dus wel, de Belgen houden ervan.

Maar wordt het voor Editors niet stilaan tijd om te beseffen dat ze die populariteit danken aan de hits uit een intussen toch niet meer zo dichtbij verleden? Rocksongs met geweldige refreinen en scheurende gitaren, catchy én stevig.

Het contrast is groot met wat de Britten dezer dagen uitbrengen. Muziek met meer elektronica, meer zweverig gedoe en vooral veel minder aantrekkelijkheid voor de doorsnee festivalganger.

Dat bleek nogmaals duidelijk op Pukkelpop. Tijdens The Racing Rats, Blood en An End Has a Start - om er maar drie te noemen - gingen alle handen van de mensen rondom ons de lucht in. Even later stonden ze languit te geeuwen. Bij nieuwer werk, u raadt het al.

En ja, de alweer uitstekend zingende Tom Smith en zijn kompanen hebben vuurwerk bij en raken een gevoelige snaar tijdens No Sound But The Wind. Opgedragen aan Barcelona trouwens, dat laatste. Maar ooit bereiken ze het punt waarop de verveling het haalt van de euforie. Bij ons is dat punt helaas bereikt. Tijd voor herbronning, Editors?