Er zullen zeker grote verschillen zijn in de uitwerking. Dat wordt iets voor na de zomer als er begrotingen moeten worden opgesteld en er ook pijnlijke cijfers zullen op­duiken. Het basisprincipe is vergelijkbaar, en het zal ook voor de federale regering niet minder hard zijn. De reden is simpel: de federale, Waalse en Vlaamse regeringen zitten krap bij kas. Wie wil investeren in de toekomst, moet hakken. Om een populaire quote aan te halen van een politicus wiens partij in Vlaanderen niet in het ­regerende kamp zit: je kan geen omelet bakken zonder eieren te breken.

Het moet van de tijd van ­Dehaene geweest zijn dat een regering nog van start ging met een salvo onpopulaire maatregelen. En daarvoor evenveel kritiek kreeg, zelfs van de maatschappelijke ­achterban. Het is dan ook even lang geleden dat een ­regering dergelijke ingrepen kon doen zonder het spook van een verkiezing binnen een jaar of twee.

Open VLD kan deze maatregelen, die werden uitgewerkt door de twee coalitiepartners, nog het makkelijkst ver­kopen aan de kiezer. Voor CD&V lukt dat al wat minder, ondanks de steun onder voorbehoud van CM en debeweging en een monsterscore op het ledencongres. Maar vooral N-VA zal moeten zorgen dat na de twee aangekondigde magere jaren er ook de drie beloofde vette komen. De ruggengraat van de partij zit bij de traditionele Vlaamse ­achterban, die vindt dat wat er nu op tafel ligt enkel wat opsmuk is voor zijn eisen. Veel stemalternatieven hebben die kiezers niet. Dat N-VA een brede volkspartij is geworden, heeft ze te danken aan de kiezer uit de middenklasse die het sociaal-economisch wel eens anders wilde. Dat ‘anders’ had die kiezer zich misschien wel anders voor­gesteld dan snijden in het eigen budget. En die kiezer heeft wel alternatieven.