Jo Vandeurzen is Limburger én christendemocraat in hart en nieren. Met zijn Leuvense diploma rechten nauwelijks twee jaar op zak, wordt hij in 1983 al voorzitter van de Genkse CVP-afdeling. Die stoel neemt hij in tot 1989, wanneer hij het tot OCMW-voorzitter schopt.

Wanneer Kamerlid Luc Dhoore in januari 1993 met pensioen gaat, komt Vandeurzen in het federale parlement terecht. Hij specialiseert er zich in volksgezondheid en justitie, inclusief verzet tegen de snel-Belgwet en het gedoogbeleid voor softdrugs. In 1995 treedt Vandeurzen ook toe tot de Genkse gemeenteraad.

Dat de Genkenaar intussen ook binnen de partij gestaag opklimt, blijkt uit zijn benoeming tot secretaris-generaal van CD&V in 2001. Wanneer voorzitter Yves Leterme in 2004 Vlaams minister-president wordt, neemt Vandeurzen de voorzittersfakkel eerst ad interim en vervolgens ook formeel over.

Samen met kopman Yves Leterme leidt Vandeurzen zijn partij in kartel met N-VA in 2007 naar een klinkende verkiezingsoverwinning, maar belandt hij dus ook in de aanslepende federale regeringsonderhandelingen die daarop volgen. Met N-VA als communautaire waakhond blijkt het voortdurend schipperen en eist het kartel CD&V/N-VA een grondwetsherziening alvorens in de regering te stappen.

Enkele maanden later wordt Vandeurzen uiteindelijk minister van Justitie in de interimregering-Verhofstadt III. Ook onder premier Leterme blijft hij op Justitie en krijgt hij er Institutionele Hervormingen en het vicepremierschap bij. Eind 2008 gaat Leterme I echter overkop in de Fortis-affaire, waarop Vandeurzen van het federale toneel verdwijnt.

Met 69.223 voorkeurstemmen bij de Vlaamse verkiezingen komt de Genkenaar enkele maanden nadien via de grote poort weer binnen. Hij krijgt daarop de portefeuille Welzijn, Volksgezondheid en Gezin in de Vlaamse regering-Peeters II.

Als Welzijnsminister kijkt Vandeurzen bij zijn aankomst onvermijdelijk aan tegen ellenlange wachtlijsten in de zorgsector. Extra opvangplaatsen zorgen bovendien telkens voor bijkomende kandidaten, terwijl de middelen beperkt blijven. Weggewerkt raken de wachtlijsten dus niet.

De CD&V’er voert niettemin een reeks belangrijke hervormingen door, onder meer in de kinderopvang, de pleegzorg en de zorg voor personen met een handicap. In dat laatste domein zorgt hij bijvoorbeeld voor een grondige omschakeling naar persoonlijke budgetten, weg van financiering voor instellingen. En onder zijn bewind komen er ook kwaliteitsmetingen in de ziekenhuizen en rusthuizen.