Solange
De zus van wereldster Beyoncé wekt gemengde gevoelens op bij de recensenten. De Volkskrant beoordeelt haar optreden met twee sterren. "De voorstelling bleef hangen in stijl en choreografie, muzikaal bleef het een wat bloedeloos aftreksel van de zo vurige plaat. En wat een vlakke zang van Solange. A Seat At The Table leent zich prima voor een gevoelvolle vertolking, maar waarom kreeg het album die dan niet? (…) Zelden rekende Lowlands zo genadeloos af met een 'daghype' die zo welwillend tegemoet werd getreden. En wat het voor Solange nog pijnlijker maakt: tijdens North Sea Jazz, waar ze muzikaal nog beter op haar plaats had moeten zijn, overkwam het haar ook al."
3 voor 12 deelt deze mening niet. "Nu blijkt wederom hoe piekfijn en perfect ze de show heeft uitgedacht: haar bandleden en zijzelf in het stijlvolste rood voor een groot wit doek met een gigantische rode cirkel in het midden. Bij elke bekkenslag zit een beweging, bij elke pianotoets zetten zij en haar zangeressen een voetje naar links of zwaaien ze een arm naar rechts. (…) Nummers worden nog dwingender gespeeld, uitgebouwd met meanderende synthesizers en in elkaar verweven. Er valt vrijwel geen stilte, alles klopt op de millimeter, meer dan elke andere show vandaag op Lowlands."
The xx
In de Alpha-tent, de grootste van de tien podia op het terrein, sloot de Britse indieband The xx vrijdagavond het liveprogramma van de eerste festivaldag van Lowlands af.
"Wonderlijk hoe ze tussen gigantische draaiende spiegels staand, de Alpha haast in slowmotion laten dansen", schrijft 3 voor 12. "Het helpt ook dat het geluid nergens zompig wordt. De typische onderwatergitaar verzuipt nergens doordat de bassen droog gehouden worden, die typische opening van VCR klinkt kraakhelder over alle hoofden, drums klinken scherp. En de hijgende zang van de twee is geen moment onverstaanbaar, best knap ook."
"De supersterren zitten in hun momentum, met een set met een razend interessante opbouw", aldus Oor. De meeste hitjes komen in het begin met Intro, Crystalised, Say Something Loving en Islands. Het uitgeklede, maar daardoor nog meeslependere I Dare You is een verrassing: massaal meegezongen, als een soort verantwoorde Use Somebody."
Sean Paul
Ook de Jamaicaanse zanger Sean Paul was op de eerste dag Lowlands te horen. "Het massaal aanwezig publiek krijgt precies wat het kan verwachten", schrijft Oor. "Complete chaos en gekte, matige muzikale kwaliteit. Met felgele patta´s, een kekke outfit en stoere zonnebril zingt Sean Paul wat van zijn eigen materiaal als Get Busy en rapt hij verder mee met andermans liedjes. Terwijl op de videoschermen de clips meespelen die bij de nummers horen, golft er bij iedere hit-herkenning een vernieuwd enthousiasme door het publiek."
Het NRC merkte ook dat het publiek enthousiast op Paul reageerde. "Ondanks de aanwezigheid van een band klonk het alsof er nauwelijks live gespeeld werd. Dat maakte de volle tent niet uit. De schokkerige ritmes en Pauls ratelende voordracht leidden tot een dansend publiek tot ver buiten de Alpha."
Ty Segall
De Amerikaanse singer-songwriter Ty Segall stond ook in 2015 op Lowlands, maar als drummer in de band Fuzz. Nu gaf hij een soloptreden. "Het is zeker niet de hardste set die Ty Segall ooit heeft gespeeld", aldus 3 voor 12. "Aanvankelijk is het tempo gemoedelijk, maar zelfs dan speelt de band stuwend alsof telkens een vervelend duwtje wordt gegeven en dan nog zo'n vervelend duwtje net buiten de maat totdat de onrust op de tent overslaat en hij er weer is: de pit."
De mening van muziekplatform Oor is niet heel anders: "Samen met zijn strak in het pak gegoten begeleidingsband rockt hij stevig door, maar de show is nog niet zo ongeremd als we van hem gewend zijn. Met de nadruk op nog, want als Segall ongeveer halverwege een enorm lang gitaarduel met een mede-bandlid aangaat breekt de gekte toch los."
Iggy Pop
De oudste artiest die dit weekend op het festival optreedt maakt indruk. "Pop is met zijn zeventig jaar de energiekste performer op deze eerste dag", vindt het NRC. I"n slechts een spijkerbroek draaiend met het gespierde bovenlichaam, laat hij zien hoe je moet rennen, dansen en zingen tegelijk, ook als het pijn doet, door een geblesseerde heup."
"Als een bloedhond met blonde manen springt de pensioengerechtigde vol vuur en passie het podium op voor een vertolking van I Wanna Be Your Dog", schrijft Oor. "Hoef je niet zo lief te vragen hoor, Iggy, want het publiek is dan eigenlijk al om. Zijn heldenstatus lijkt eerder gegroeid dan gekrompen, zozeer wordt meneer Pop hier op handen gedragen."