De grote Kanye Westshow: Sleazy, abstract en behoorlijk what the fuck

Het was waarschijnlijk het grootste what-the-fuck-moment in een avond waarop opgetrokken wenkbrauwen voor chronische spierpijn zorgden en het aantal opengevallen kinnebakken een dozijn kaakbreuken moet hebben opgeleverd: Kanye West die, in alle ernst, een preview toont van Only One: The Game. Dat is, houd u vast aan de takken van de bomen, een videogame over Wests moeder Donda die naar de hemel reist. Op een gevleugeld paard, door roze wolken, in (voorlopig) heel slechte graphics. Het resultaat heeft een behoorlijk stevig Monty Python-gehalte.

De 20.000 mensen die in tien minuten tijd een ticket hadden weten te bemachtigen voor de voorstelling van Wests nieuwe plaat The Life of Pablo en zijn nieuwe kledinglijn Yeezy Season 3, waren dan ook met verstomming geslagen. Toen een luid applaus uitbleef, nam West de microfoon en zei hij: "Y'all acting like this shit is regular, man. This shit is hard!"

Eenzelfde reactie had hij kennelijk eerder gekregen toen hij het idee ging pitchen in San Francisco. "In San Fran, they dissed the fuck out of me. Ik wil een game maken, en ze zeggen: fuck you. Dit is moeilijke shit, bro."

Huiskamerfeestje

West werd er zelfs een tikkeltje onzeker van, maar je kan het publiek hun lauwe reactie nochtans moeilijk kwalijk nemen. Het evenement in een gevulde Madison Square Garden bleef, hoe zullen we het zeggen, nogal vrijblijvend. Wie had gehoopt dat het brein achter The College Dropout en Late Registration zijn zevende album live ging brengen, had het mis. En wie een heuse modeshow verwachtte, met modellen die in Yeezy's nieuwste ontwerpen gracieus over een catwalk schreden, zat er ook naast.

In de plaats daarvan kregen we een combinatie van een soort sleazy huiskamerfeestje en een abstracte kunstperformance. Voor dat laatste aspect ging West aankloppen bij de Italiaanse artieste Vanessa Beecroft, die bekend staat om haar live installaties met vrouwelijke modellen. In New York vertaalde zich dat in twee podia die de parterre van de Madison Square Garden vulden, en waarop tientallen modellen in nieuwe Yeezy-outfits lange tijd stokstijf stil stonden, vooraleer enkelen van hen rustig gingen zitten. Behoorlijk abstract. Een beetje what the fuck.

Opvallend trouwens hoe veel modefans naar Kinepolis, dat het evenement live uitzond, waren afgezakt. (Dat is wel relatief: de zaal in Brussel was voor iets meer dan de helft gevuld. Voor streaming-events hoef je blijkbaar nog niet meteen op een stormloop te rekenen.) De 20-jarige Romeo Weyns - zwart petje, sokken met cannabis-motief - is er één van: hij heeft eerder al voor schoenwinkels Antwerpen gekampeerd en een paar Yeezy Boosts geregeld via een oom in de States. "Ik volg vooral zijn modecollecties, zijn muziek interesseert me de laatste jaren minder. Als ik op de sneak peaks van Instagram en Twitter mag afgaan, zal deze collectie meer high-fashion worden, en minder street wear."

Komt ook vooral voor de mode: de 16-jarige Gilles, al komt zijn kameraad Raul (die wel trots zijn Yeezy Boosts 750 laat zien) toch vooral om de nieuwe plaat te horen. "De kleding is te duur voor mij. Maar de nummers die ik al heb gehoord, klinken wel goed. Al vind ik het raar dat hij zo veel dingen blijft veranderen aan zijn album. Ofwel gaat hij ons helemaal verbazen, ofwel gaan we heel teleurgesteld zijn, denk ik. Een tussenweg is er bij Kanye West niet."

The gospel according to Kanye

Dus ja, er werd ook een plaat voorgesteld, die daags voordien nog de titel The Life of Pablo had gekregen, of kortweg T.L.O.P. (Eerdere titels luidden So Help Me God, SWISH en Waves.) Alleen jammer dat ook dat voorstellen nogal vrijblijvend gebeurde. Kanye ging achter zijn laptop staan, zette de afspeellijst op, en ging verder met zijn bro's - eentje was op z'n dooie gemak een joint aan het paffen - lekker heen en weer bouncen op zijn eigen beats.

Die beats schipperen ergens tussen de stijl van Wests laatste twee platen in. The Life of Pablo, dat nu al (door de man zelf) omschreven wordt als "the album of a lifetime" en "een grootse plaat", bevat dezelfde muzikale gelaagdheid bevat als Wests magnum opus My Beautiful Dark Twisted Fantasy, maar ontbeert de melodieën ervan. Qua structuur lijken de meeste nummers eerder bij Yeezus aan te leunen: behoorlijk dissonante overgangen, weinig herkenbare strofes of refreinen, en nauwelijks hooks. Ook al had West ons twee jaar geleden het tegendeel beloofd.

Is het een meesterwerk of is het een sisser? Moeilijk te zeggen na één enkele luisterbeurt (door behoorlijk slechte boxen, leek ons - damn you, Kinepolis!), maar als we toch een gok moeten wagen: geen van beide. Er zit gewoon té veel in om in een keer goed te laten binnenkomen. De gastenlijst alleen al vult een half cd-boekje: onder andere Frank Ocean, Ty Dolla Sign, Chance The Rapper, Rihanna en Kid Cudi tekenen present.

The Life of Pablo stuitert dan ook verschillende richtingen uit: opener 'Ultra Light Beams' trekt de kaart van gospel, iets wat West achteraf ook verduidelijkt, wanneer hij uitgebreid God bedankt, "omdat hij me beneden houdt". 'Freestyle 4' en 'Famous', nummer drie en vier op de tracklist, zijn dan weer meer basic (en behoorlijk straffe) hiphopnummers, waarop Kanye zowel qua beats als qua raps goed in vorm is. Of wat dacht u van de zin: "Me and Taylor (Swift, EWC) might still have sex, I made that bitch famous"?

In 'FML' steekt West dan weer de draak met zichzelf: "I love you like Kanye loves Kanye". Goed om te weten dat hij dat nog kan. Ook de lyric "I'm just a sweet Kanye / Turn up the beats Kanye" was best op zijn plaats in Madison Square Garden.

Uiteindelijk waren het, zoals te verwachten, vooral de al gepubliceerde songs die het meeste bijval oogstten, in de gedaante van de afsluiters 'Real Friends' en 'Wolves'. Al was het vreemd om bij dat laatste nummer te horen dat de strofes van Sia en Vic Mensa The Life of Pablo niet gehaald hebben. Net als de geweldige zes minuten hiphop die 'No More Parties in L.A.' heten. Wests samenwerking met Kendrick Lamar leek nochtans een instantklassieker en een geheide hit, en dat had deze plaat misschien wel kunnen gebruiken. Anderzijds toont het dat Kanye nog steeds niet voor de gemakkelijkste weg kiest.

Alhoewel: het hele evenement had toch iets erg gemakzuchtigs. Het leek haast alsof West zelf niet meer enthousiast was over het album waar hij inmiddels tweeënhalf jaar aan gewerkt heeft, en dat straalde af op het publiek, en helaas ook een beetje op de muziek.

Maar misschien komt dat ook door het bijzonder grote what the fuck-gehalte van deze albumrelease. Een beetje jammer, want als we op één luisterbeurt afgaan, verdient The Life of Pablo een grotere status dan die van soundtrack bij een modeshow of prelude op de meest bizarre game-aankondiging aller tijden. Benieuwd wat Raul en zijn kompanen van deze avond vonden: verbazingwekkend of teleurstellend? Misschien ligt de waarheid toch ergens in het midden.