Eerst dit: tweemaal werd Nicolas Verdier bijna genekt door zijn impulsiviteit. Op zijn zestiende stopte hij plots met voetballen, tot zijn moeder Sylviane hem weer inschreef bij AS Cannes. Vijf jaar geleden – hij zat op de bank bij de reserven van Arles-Avignon – was het zijn vrouw Krystel die hem overtuigde om toch door te zetten. Et voilà: anno 2016, twee maanden voor zijn dertigste verjaardag, presteert de Franse spits beter dan ooit, zit hij al aan zes goals en drie assists voor Malinwa. “Zo goed ben ik nog nooit aan een seizoen begonnen.”

Zijn grote troef is – jawel – zijn explosiviteit. Verdier is sowieso bij de drie snelste spelers in eerste klasse. “Op school was ik altijd al de snelste en ik ben in mijn hele carrière ook nog niemand tegengekomen die sneller is. Al ben ik benieuwd naar Acheampong. (grijnst) Misschien moeten we straks eens tegen elkaar sprinten.”

Nog meer explosiviteit: hij vuurt kanonskogels af alsof het niets is, zelfs vaker met zijn zogezegd mindere linkse voet. “Dat mijn linker zo goed is, dank ik aan mijn vader, die vroeger trainer was. Toen ik drie jaar was, zei hij al dat ik met beide voeten moest trappen. Dat buskruit dank ik eerder aan Moeder Natuur. Zo zie je maar: om hard te trappen heb je geen dikke dijen nodig zoals Roberto Carlos.”

Wat minder impulsiviteit op het veld kan echter geen kwaad, want Verdier trapt geregeld uit onmogelijke hoeken. (glimlacht) “Ik weet dat erover gepraat wordt. Maar neem nu de match in Charleroi. Ik wou Penneteau lobben omdat ik hem ver voor zijn lijn zag staan. Dat mislukte compleet, maar was het gelukt, dan was ik de held. Ik weet wel dat ik meer het overzicht moet bewaren, de coach zegt dat ook. Die assist op Kolovos zaterdag was een goed begin. Ik had ook naar binnen kunnen komen en uithalen, maar het was beter om de bal voor doel te gooien.”

Vlagje op zijn hoofd

Impulsief én explosief kan Verdier ook reageren als de scheidsrechter hem tegenwerkt. Protest leverde hem dit seizoen al drie gele kaarten op. “Ja, maar pfoe, de arbitrage in België is toch ook van een bedenkelijk niveau. In Frankrijk konden we tegen de scheidsrechters praten, hier wanen de meesten zich superieur. We hadden ook al vier penalty’s kunnen krijgen, maar kregen er geen enkele. En die match in Genk, met die rode kaart voor Paulussen, was helemaal te gek voor woorden. Ik maakte toen ook wat mee. De lijnrechter tikte met zijn vlaggenstokje op mijn hoofd en ik zei gewoon: Kijk eens uit. Geeft die scheids me een gele kaart...”

Spektakel troef dus met Verdier. Alleen hij kan na een slechte actie om zijn vervanging vragen en even

later kwaad reageren als hij dan ook effectief vervangen wordt – zoals tegen Oostende. “Als ik om mijn vervanging vraag, betekent dat meestal dat ik kapot zit, hoor. En als ik vervangen word en gebaren maak, is dat vooral uit frustratie omdat ik de ploeg niet meer kan helpen.”

Hij durft dan na afloop al eens te ontploffen, en zelfs zeggen dat hij de volgende dag niet komt opdagen. (grijnst) “Kijk ja, er zijn van die momenten dat ik knap, dat ik me niet kan beheersen. Maar tien minuten later is dat over. De dag erop excuseer ik me meestal meteen.”

Ook op training schiet hij geregeld in een Franse colère, zeker als hij een tik geïncasseerd heeft. “Ik weet dat ploegmaats dan denken: ‘t is Nico, ‘t zal wel niet zo erg zijn. (toont een groot litteken aan zijn enkel, red.) Dat dachten ze bij Brest ook toen mijn enkel bijna in twee barstte... Ik ken mijn lichaam perfect, ik ga niet liggen roepen als ik geen pijn heb.”

Ook Mathys voetbalt

U begrijpt intussen waarom we Verdier impulsief en explosief noemen. Maar hij is vooral ook een gevoelige gast, met het hart op de juiste plaats. We zagen hem enkele weken geleden nog dollen met de jongetjes en meisjes van de Malinwa Kids Club die mochten meetrainen. Hij is ook een familieman pur sang en een goeie vader voor zijn vijfjarige zoontje Mathys, die hij onlangs inschreef bij Woluwe FC.

Hij beseft dat het contrast soms groot is. “Ik weet dat ik nogal emotioneel kan reageren, dat ik af en toe moet leren kalmeren. In mijn vrije tijd lukt dat wel. Als ik ga vissen of ga golfen. Al moet ik toegeven dat ik, als ik ga tennissen en dan verlies, mijn raket ook kapot gooi.” (grijnst)