Let wel, een potje huilen was Adams passage allerminst. Gimme Something Good shufflede een lekker eind ver, Cold Roses pikte een outro van Pink Floyd in zijn hoogdagen - had iemand een orgelsolo besteld? Maar het waren die bloedmooie Prisoner-songs - Prisoner zelf ontbrak vreemd genoeg - die naar voren werden geschoven. Doomsday schilderde met vijftig tinten blues, Outbound Train verwees weinig bescheiden naar Bruce Springsteen. Nog zo’n held van Adams naar wie nadrukkelijk gerefereerd werd: Neil Young. Stay With Me kon zo mee op Youngs Harvest Moon, tijdens Am I Safe haalde Adams zélf de mondharmonica boven. Eer uw idolen, heet dat.

Via een kort en pittig Fix It ging het naar Anything I Say To You Now. Pracht van een afsluiter, en heerlijk uitgesponnen op z’n War On Drugs. Vraag ons niet naar Adams bindteksten, de man had even goed een paar sokken in z’n mond kunnen proppen. Maar zijn muziek sprak boekdelen: emotie, of het nu gespuwd of gestrooid wordt, is de leidraad, en als hier en daar een gitaar mag krijsen, is dat mooi meegenomen. Wat die pluchen tijgers daarentegen op het podium tegen, daar hebben we het raden naar.