“Plots zag iedereen in mij een moordenaar. Mijn leven was kapot”

“Er is maar één iets wat ik wil: dat de moordenaar van Sofie zo snel mogelijk gepakt en bestraft wordt. Iemand op zo’n manier het leven ontnemen: daar mag je niet mee wegraken”, zegt Wouter. “Ik ben blij dat de gerechtelijke politie van Brugge een DNA-spoor van de dader heeft gevonden. Ik ben ervan overtuigd dat ze in de juiste richting zoeken en dat ze volle bak bezig zijn met hun onderzoek. Het is geen garantie dat ze de dader vinden. Zeker als ze in het buitenland moeten zoeken, kan het nog moeilijk worden. Maar ik heb er wel goede hoop op dat ze hem gaan vinden.”

Wouter was bijzonder opgelucht dat de speurders in het onderzoek naar de mysterieuze moord op zijn vriendin in Knokke eindelijk een doorbraak boekten. De onderzoekers slaagden erin een DNA-spoor op de arm van Sofie te ontleden. Vermoedelijk is het afkomstig van de man met de blauwe jas, die zich op verschillende camerabeelden verdacht gedroeg.

Wouter heeft geen idee wie die man kan zijn, vertelt hij op zijn appartement in het Brugse. “Ik heb al duizenden scenario’s in mijn hoofd laten afspelen over wat er met haar gebeurd kan zijn en wie die man mogelijk is. Maar ik denk niet dat het om iemand gaat die ze vroeger heeft gekend. Ik vrees dat Sofie gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek was. Dat ze een wacko is tegengekomen. Een zot. Iemand die misschien iets van haar wilde hebben, maar niet kreeg wat hij wilde en toen dingen heeft gedaan waar hij achteraf spijt van kreeg. Vandaar dat hij zich de dag nadien misschien zo verdacht gedroeg op die camerabeelden. Maar ik snap echt niet dat je zoiets kan doen, zo zonder enige reden.”

Etiket van een moordenaar

Het is de eerste keer dat Wouter openhartig praat over die noodlottige winteravond van 22 januari. Omdat hij de laatste was die Sofie gezien had, werd hij door de onderzoekers meteen als hoofdverdachte beschouwd. “Dat is ook logisch”, zegt hij zelf. “De speurders moesten mijn spoor wel volgen, want ik stond als laatste in contact met haar in de pianobar in Knokke.”

Wouter zegt dat hij na zijn arrestatie door een hel is gegaan. Hij werd meteen weer vrijgelaten omdat de camerabeelden hem een alibi gaven. Maar de perceptie bleef. “Het klinkt raar, maar ik heb misschien het geluk gehad dat ik haar lichaam niet in het zand heb ontdekt. Anders stonden mijn voetafdrukken in het zand, zat er zand in mijn schoenen en dan hadden ze me zeker opgesloten in de gevangenis. Toch kreeg ik hoe dan ook het etiket van een moordenaar. Dat was ongelooflijk zwaar. Iedereen dacht dat ik het gedaan had. Zelfs mijn ouders begonnen te twijfelen. Ook zij hebben enorm afgezien door deze zaak. Van de ene dag op de andere was mijn leven kapot. Op sociale media werd ik door Jan en alleman beschuldigd. Ik werd door het slijk gehaald en scheef bekeken. Maar ik kon er gewoon niets tegen doen. Totale onmacht. Die valse beschuldigingen vind ik erg jammer. Ik hoop dat er gerechtigheid komt.”

Een fantastisch meisje

Met de hulp van een psychiater die hij wekelijks bezoekt, probeert Wouter naar eigen zeggen de draad weer op te pikken. Hij hoopt op eerherstel. Ook al vindt hij het belangrijker dat de moordenaar van Sofie snel wordt ontmaskerd. “Sofie was een fantastisch meisje. Ik leerde haar kennen via een gemeenschappelijke vriend. We deden niets anders dan lachen. Het klikte meteen.”

De relatie was echter nog pril, beseft Wouter. “We waren nog maar een maand samen toen ze vermoord werd. Ik kende haar toen nog maar zes weken. Ik wist uiteraard nog niet alles van haar. Tussen haar spullen trof ik meerdere oudere gsm-toestellen aan. Die heb ik aan de politie overhandigd. Ik weet niet met wie ze vroeger allemaal in contact stond en of dat eventueel tot een doorbraak kan leiden.”

Naast zijn werk in de horeca probeert Wouter nu vooral zijn gedachten te verzetten door op zijn koersfiets te kruipen. “Ik zag dat meisje zot graag en mis haar enorm. We hadden toekomstplannen samen. Het doet veel pijn als alles dan ineens wegvalt.”