Het was een tijdje wachten op een nieuwe populaire boyband in de jaren 90, na het grote succes van New Kids on the Block. In 1990 hadden drie kerels uit Orlando besloten een trio te vormen: A.J. McLean, Howie Dorough en Nick Carter. Doorbreken deden ze nooit, tot muziekproducent Lou Pearlman twee jaar later op zoek ging naar een nieuwe band. Daarvoor plaatste hij een bericht in de Orlando Sentinel: “Teen male vocalists: Producer seeks male teen singers that move well between 16-19 years of age. Wanted for New Kids-type singing/dance group.”

McLean (14) deed meteen auditie en mocht zich als eerste lid noemen van de te vormen groep. Ook Carter (12) en Dorough (19 en toen bekend als Tony Donetti) slaagden, net als Sam Licata and Charles Edwards. Die twee namen echter vrij snel afscheid, waarna Kevin Richardson (22) en later zijn neef Brian Littrell (18) de band vervoegden. En zo waren de Backstreet Boys gevormd. Genoemd naar de ‘Backstreet Market’, een voormalige vlooienmarkt in Orlando, met het doel om ‘stoer’ over te komen.

Leuk om weten is dat McLean destijds met onder andere Britney Spears en Ryan Gosling samenwoonde in hetzelfde appartementencomplex. McLean en Gosling werden snel basketbalmaatjes en McLean stelde aan de toekomstige topacteur, onder andere bekend van LaLa Land, voor om samen met hem deel uit te maken van de Backstreet Boys. “Hij knikte gewoon”, aldus McLean.

Eerst Europa, dan de States

Hun debuut maakte het vijftal in SeaWorld, in de zomer van 1993. Ze speelden op zowat elk evenement dat ze konden vinden, inclusief verschillende scholen, en dat leverde hen bijna een platencontract op. Mercury Records slaagde er echter niet in een contract af te sluiten, omdat hun topartiest John Mellencamp dreigde met een ontslag als de boyband in huis werd gehaald. Een historische fout, zo bleek achteraf. Het was pas in februari 1994 dat de Backstreet Boys een contract ondertekenden, bij Zomba Music Publishing (onderdeel van Jive Records).

Hun eerste single, We’ve got it goin on, werd op 5 september 1995 op plaat uitgebracht. In de VS kwam de single niet verder dan de 69e plaats in de Hot 100, maar in Europa waren de Backstreet Boys wel meteen een hit. In de Vlaamse Ultratop 50 bleef de single liefst 21 weken staan (gek genoeg nog steeds het record voor de band in Vlaanderen), met een zesde plaats als hoogtepunt.

Met ook groot succes in onder andere Duitsland, Nederland en Frankrijk was het dan ook geen verrassing dat de ‘Boys’ hun debuutalbum lanceerden in Europa. Dat kwam dus op 18 mei 1996 de Vlaamse Ultratop 200 albums binnen, haalde een zesde plek en bleef 61 weken staan. Ook de singles I’ll never break your heart, Get down en Quit playing games waren hits. Een succesverhaal was geboren...

Rechtszaak en megasucces

Terwijl Nick, Brian, Howie, Kevin en A.J. genoten van hun succes en de gillende meisjes, groeide de frustratie achter de schermen. Littrell, die beschouwd werd als de ‘vader’ van de groep, startte samen met drie andere leden (enkel Carter onthield zich) een rechtszaak tegen Pearlman. Die had het vijftal slechts 300.000 dollar uitbetaald terwijl zijn winst bijna 10 miljoen dollar bedroeg. Hij fungeerde contractueel namelijk als manager, producer én zesde groepslid.

Pearlman stierf vorig jaar in een Amerikaanse gevangenis nadat hij 25 jaar kreeg voor zware fraude van in totaal meer dan 300 miljoen dollar. Ook de boyband *NSYNC werd door hem opgelicht, een groep met onder andere Justin Timberlake die Pearlman had opgericht als concurrentie voor de Backstreet Boys.

Ondertussen werd het succes van de Backstreet Boys alleen maar groter, ondanks een openhartoperatie voor Littrell. Op amper twee jaar tijd hadden ze al 28 miljoen platen verkocht. Hun tweede album Backstreet’s Back (1997) ging recht naar de nummer één in Vlaanderen dankzij de klassiekers Everybody en As long as you love me.

Hun derde album Millenium (1999) was nog populairder dankzij hun grootste hit I want it that way. Ook Larger than life en Show me the meaning of being lonely scoorden heel goed. I want it that way werd wel meerdere keren herschreven. En toch: wie de tekst leest, merkt snel op dat er niet zoveel logica inzit. “Het had nooit zo succesvol geweest als we de versie hadden gepakt die een logische tekst had. We hebben die als groep afgewezen”, aldus McLean.

Het derde album van de groep is nog steeds het op drie na best verkochte in de muziekgeschiedenis en ging dertien keer platinum. Hun Into the Millenium Tour startte op 3 juni in Flanders Expo in Gent en was een megasucces, waarbij hun concert in Atlanta de op vier na meeste Amerikaanse fans ooit lokte. In oktober 1999 heronderhandelden de ‘Boys’ dan ook hun platencontract, goed voor een totale som van 60 miljoen dollar.

Drank en drugs

Na de release van het album Black & Blue (2000), met de hit Shape of my heart, doken er echter nieuwe problemen op. De promotietoer werd geschrapt omdat McLean in een ontwenningskliniek terecht kwam voor alcoholmisbruik en een depressie. Daarna begon hij ook met drugs. Zo snoof McLean voor het eerst een lijntje cocaïne vlak voor de opnames van de videoclip voor de single The Call (in 2001). Dat de ‘wild one’ een zonnebril droeg, was dus geen toeval.

“Ik heb meerdere keren geluk gehad”, vertelde McLean in 2015. “Zowel op het vlak van rijden onder invloed als op dat van een overdosis drugs. Ik had in een diep zwart gat kunnen vallen, maar gelukkig was er altijd mijn beschermengel en nu ben ik een gelukkige man met een gezin”.

Ook Carter beleefde woelige tijdens als superster. “Volgens een familielegende dronk ik mijn eerste druppel alcohol toen ik twee jaar was”, vertelt hij in zijn boek Facing the Music and Living to Talk About It. “Mijn ouders lachten daar altijd mee. Ik ook lange tijd, tot ik besefte dat het eigenlijk niet grappig is. Ik begon zwaar te drinken als tiener, en dus als lid van de Backstreet Boys. Daarna schakelde ik over op marihuana, cocaïne, xtc en andere verdovende middelen. Ik feestte meestal tot ik niet meer kon...”

Solo Nick

Terwijl Carter zich verloor in de drank en de drugs wilde hij wel maar wat graag een solocarrière starten, onder begeleiding van The Firm. De andere vier wilden echter af van dat managementbureau en dat leidde tot een tijdelijke breuk. Toen Carter zijn album Now or never uitbracht in 2002, spanden de andere ‘Boys’ een rechtszaak aan tegen Jive Records voor contractbreuk.

Uiteindelijk werd een compromis bereikt zonder dat de zaak voor een rechtbank kwam en Carter, de populairste van de groep, sloot zich twee jaar later weer aan bij de rest. Hun vijfde album Never gone, met de hit Incomplete, werd opnieuw een succes door de hype die gecreëerd werd rond de ‘reünie’ tussen de vier en Carter. Een jaar later, in 2006, verliet Richardson echter de stal, waarna de ‘Boys’ twee albums met z’n vieren opnamen.

In 2012 keerde Richardson weer terug en traden de Backstreet Boys verschillende keren op met de groep die als hun grote voorbeeld diende: New Kids on the Block. Ondertussen brachten ze een achtste album uit, wonnen ze een nieuwe rechtszaak tegen Pearlman, maakten ze de documentaire Show ‘em what your made of en treden ze nog altijd regelmatig op, vooral in Las Vegas.

Oh ja, en ze verkochten sinds hun debuut ruim 130 miljoen platen. Daarmee zijn de Backstreet Boys veruit de best verkopende boyband in de muziekgeschiedenis.