Meer dan een pleister op een houten been is de zege niet, maar het zal wel deugd doen?

Istvan Blanckaert: ‘Uiteindelijk speel je elke wedstrijd om te winnen. Ook al is de degradatie nu een feit, we blijven spelen voor de eer en de winstpremie. Nu moeten we de basis leggen voor wat volgend seizoen de wederopstanding moet inluiden. Vorig seizoen ging alles mee, nu zat alles tegen. Dat kan gebeuren.’

Vorig seizoen maakte je met Matthias Van Peteghem en Maarten Melkebeke deel uit van de gouden driehoek.

‘Na de eindronde vroeg mijn broer of ik wou meedoen aan een tornooi. Dan zeg je niet mee, maar verstandig was het niet. Na een zwaar belastend seizoen waren die wedstrijden er te veel aan. Ik liep een kruisbandletsel op aan de knie en moest lang revalideren. Eens weer speelklaar, liep ik een spierscheur op aan de hamstrings. Nu nog voel ik me niet top, maar deze wedstrijden zijn belangrijk naar volgend seizoen toe. Het valt ook op dat Maarten beter functioneert met mij in zijn buurt.’

Twee keer vond je in Laarne de weg naar de netten.

‘Uiteraard is dat leuk voor een spits, die men altijd taxeert op het aantal doelpunten dat hij scoort. Het begin was slecht, maar we herpakten ons goed. Scoren was dit seizoen het probleem, maar in deze wedstrijd lukte het vlot. Om verschillende redenen blijft dit voor mij een bladzijde die ik zo snel mogelijk wil omslaan. FCM hoort in eerste provinciale thuis. Snel terugkeren, is de opdracht, maar zo evident is dat niet. Er zijn nog ambitieuze ploegen. Dat we de ploeg kunnen samenhouden, vind ik belangrijk.’