“We waren er vijf dagen en hadden een heel druk programma”, zegt de acteur in Story. “We bezochten de sloppenwijken in de hoofdstad Bogota, wat heel confronterend was. We praatten daar met kinderen, met sociale werkers en hielpen mee een straat plaveien. (...) In Medellin, de op één na grootste stad van het land, hebben we gevoetbald met kinderen en bezochten we een ‘hotel’. Dat was een bouwvallig en smerig gebouw met allemaal kleine kamers en nauwelijks nutsvoorzieningen waarin honderden straatarme mensen op elkaar gepakt zaten. Echt schrijnend. De laatste dag spraken we met twee ex-kindsoldaten. Heel uitzonderlijk, want die worden door de regering streng afgeschermd.”

Eigen graf graven

Voor Bert Verbeke was het een heftige ervaring. “Een plezierreis was het niet. Een van die jongens vertelde hoe hij gezien had dat zijn beste vriend zijn eigen graf moest graven, vervolgens werd neergeschoten en erin viel. Gewoon omdat hij een klein foutje had gemaakt. Dat was voor die jongen de aanleiding om te vluchten.”

Tijdens de reis heeft de acteur veel intense gevoelens beleefd. “Tijdens een bezoek aan dat ‘hotel’ was er een meisje dat zich de hele tijd aan me vastklampte. Ze liet me niet los. Toen we doorgingen, moest ik haar letterlijk van me wegduwen. Dat meisje sprak Spaans, ik niet, maar toch verstond ik haar verhaal door hoe ze zich gedroeg. Die ervaring zal ik niet snel vergeten.”

Kinderwens

Het zette Verbeke ook aan om na te denken over zijn eigen kinderwens. “Ik bedacht dat als ik ooit een kind heb, ik het alle kansen moet bieden die we hier krijgen en het veel liefde moet geven. Want dat kind dat me niet losliet, miste duidelijk affectie. Misschien heeft die ervaring mijn kinderwens zelfs aangescherpt. Twijfels die ik daarvoor had, zijn weggevaagd.”

“Ik zou overdrijven als ik zeg dat deze reis me veranderd heeft, daarvoor was ik er niet lang genoeg”, gaat Verbeke verder in Story. “Ik voel vooral veel dankbaarheid omdat ik zo’n goed leven heb. We beseffen dat vaak niet. Ik merk dat ik een groter relativeringsvermogen heb. Ik maak me minder druk in futiliteiten dan voorheen. Ik hoop dat ik dat nog even kan vasthouden.”