Afscheid van André Roelofs; de mamil en de juiste Tourverhalen
Scherpzinnig duider
Een van de gelukkige toevalligheden in mijn leven is dat een jaar nadat ik de weinig uitzichtrijke studierichting Russisch had gekozen, in Moskou Gorbatsjov aan de macht kwam. De ontdooiing van het Sovjet-rijk begon, de wereld keek gefascineerd toe. Wij studenten discussieerden wie dat het beste versloeg: Laura Starink voor NRC of André Roelofs voor de Volkskrant. Waar Starink verwondering en reislust inbracht, blonk Roelofs uit als duider van de machinaties in het Kremlin. Geen wonder, voor iemand die tot de gestaalde kaders van de CPN had behoord, maar op grond van zijn verslaggeving van de Poolse opstand afvallig was geraakt en uitgegroeid tot een sceptisch en scherpzinnig waarnemer. Veel later, toen ik André al had leren kennen als een buitengewoon aardige collega, besefte ik pas hoe de geschiedenis hem heeft gevormd. Hij heeft als puber het communistische verzet tegen de Duitse bezetter geholpen. In 1956 verdedigde hij het gebouw Felix Meritis tegen anti-communistische demonstranten, zoals hij vertelde in zijn openhartige afscheidsinterview uit 1996 met Jan Tromp. Dat stoften we deze week af en zetten het op de site naast de necrologie door Paul Brill. Gisteren woonde ik Andrés begrafenis bij. Mijn voorganger, Pieter Broertjes, was een van de sprekers, en begon zo: 'André Roelofs was geen man van small talk, een gesprek ging al gauw over de politieke situatie in ons land en liever nog, in de wereld. Hij stelde dan eerst een vraag om vervolgens vaak zélf het antwoord te geven.' Dat was herkenbaar.
Oude racefietsers
Sommige verslaggevers slagen erin hobby en werk te verenigen. Zoals Tjerk Gualthérie van Weezel, boomlang en vrijwel onverslaanbaar bij onze jaarlijkse Volkskrant-wielerrronde in Noord-Holland. Hij zakte als schaatser-verslaggever reeds voor ons door het elfstedenijs. Deze week reed hij mee met een 66-jarige mamil (Middle-Aged Man In Lycra), een racefietser die in vijf jaar zeven keer was gevallen. Een fijne reportage die het gevaar onderzocht van het gerace op die snelle fietsen door steeds oudere mensen. Op Twitter kregen we verontwaardigde reacties van racefietsers die liever de schuld geven aan de andere verkeersdeelnemers. Maar in mijn eigen zondagochtendfietsclub, vol mamils (ikzelf viel vorige week nog pijnlijk van mijn racefiets), vond naar aanleiding van hetzelfde artikel juist introspectie plaats: jakkeren wij ook niet te veel, moeten we niet onze metertjes pas buiten de stad aanzetten? Het zou mooi zijn als Tjerks artikel dat in meer fietsgroepjes heeft bewerkstelligd.
Rob Gollin en Iwan Tol
Over vallen gesproken: vrij naar Gary Lineker is de Tour de France een wedstrijd waarin velen tegen het asfalt kletteren en aan het einde Christopher Froome wint. En toch heb ik mij uitstekend vermaakt met onze verslaggeving ter plekke, door de beelden van fotograaf Klaas-Jan van der Weij en door Rob Gollin en Iwan Tol, relatief nieuw in het Tour-circus. Naast de wedstrijdanalyses en rennersportretten beschrijven zij met liefde voor detail verschijnselen waar je altijd al nieuwsgierig naar was zonder dat je het wist: wat renners doen tijdens lange, saaie etappes (bijkletsen over vakanties), hoe de soigneurs de zakken met eten en drank aan renners uitdelen ('Het is lastig. Er komen ineens 190 man op je af.'), wie de finishplaats opbouwen (Brabantse werklui), wat ploegleiding en renners door die oortjes zeggen ('Michel Bling Matthews, do you hear me?' 'Like an idiot'), hoeveel de renners moeten drinken voor de dopingcontrole (het moet 90 milliliter urine opleveren, 89 is te weinig) en wat de rondemissen, onder vuur wegens het vermeend seksistische karakter van hun optreden, uitvoeren ('Onze fysieke verschijning is maar een klein deel van ons werk.'). Zolang ik zulke verhalen krijg, mag Froome van mij weer winnen.
Reageren? p.remarque@volkskrant.nl