RECENSIE. Wegdromen met Tame Impala

© Inge Kinnet

© Inge Kinnet

© Inge Kinnet

© Inge Kinnet

© Inge Kinnet

© Inge Kinnet

© ikb

1 / 7
thumbnail: null
thumbnail: null
thumbnail: null
thumbnail: null
thumbnail: null
thumbnail: null
thumbnail: null

Hoe rechttoe rechtaan de punkrock van The Offspring op de Main Stage was, zo mysterieus ging het eraan toe bij het Australische Tame Impala.

Wim Jacobs

De band van zanger Kevin Parker verraste op jongste plaat Currents door hun Led Zeppelin-achtige sound die songs als pakweg Solitude is Bliss en Lucidity zo typeerden én Tame Impala in no time de status van supergroep opleverde naar de achtergrond te verwijzen om meer elektronica en synthesizers een kans te geven. Het resultaat: nog meer dansbare, vaak zelfs jazzy nummers die, faut le faire, toch nog steeds heel Tame Impala klinken. Luister maar eens naar The Less I Know The Better: Anders dan het gros van album Innerspeaker of Lonerism, maar erbij wegdromen lukt net zo goed.

Aan de bomvolle Marquee te zien was Pukkelpop ook heel benieuwd wat Tame Impala live van het nieuwe werk ging maken. De nieuwsgierigen werden op de wenken bediend met Let It Happen. Sfeervoller wordt het niet, dromeriger nog veel min, de toon was gezet. We zeggen het niet vaak, maar Kevin Parker en co waren zaterdagavond haast feilloos in de Marquee én lokten - en dat is toch behoorlijk uniek - zowel het jonge volkje uit de Boiler Room als de stoere kerels en dames uit The Shelter.

The Less I Know The Better mag een tweede hoogtepunt heten, bij afsluiter Apocalpyse Dreams sloot Pukkelpop de ogen om samen met Parker de hypnotiserende videowall in te duiken en een ander universum te betreden… Of zo leek het toch.

Aangeboden door onze partners

Hoofdpunten

Aangeboden door onze partners

Beste van Plus

Lees meer

Meest Gelezen