David Cornwell (84), beter bekend als John Le Carré, verschuilt zich niet alleen geregeld achter de eed van trouw en geheimhouding die hij destijds als lid van de geheime dienst moest afleggen, maar ook achter een verrassend soort pudeur. Soms laat hij het masker een beetje zakken. Zijn oordeel over dubbelspion Kim Philby is bijvoorbeeld even zakelijk als vernietigend. Maar ondanks deze terughoudendheid is De duiventunnel een fascinerend boek. Le Carrés herinneringen aan zijn tijd bij de Britse inlichtingendienst, in volle Koude Oorlog, aan zijn schrijversloopbaan die hem in de verste en meest barre uithoeken van deze planeet deed verzeilen en aan de vele markante persoonlijkheden die hij mocht ontmoeten, dragen bij tot een boeiend portret van een erudiet, nieuwsgierig, zich steeds weer tegen elke vorm van onrechtvaardigheid afzettende schrijver, die als geen ander de morele ambiguïteit waarvan onze samenleving doordrongen is, in al zijn verdokenheid en verdorvenheid in kaart wist en weet te brengen. Het hoofdstuk dat Le Carré aan zijn vader wijdt, een flierefluiter, oplichter en tafelspringer van het ergste soort, is verplichte lectuur. The child is indeed the father of the man.

Luitingh-Sijthoff, 382p, 19,99 euro