Lyenn- Slow Healer: soundtrack bij een tergend traag helingsproces

"Kiss me farewell, I may not return." Behoedzaam slingert de single 'Fading' zich om je hals, waarna hij je luchtpijp traag maar zeker dichtsnoert. Aan het eind van de song besef je nauwelijks nog of jij het bent die naar zuurstof snakt, dan wel of het de frenetieke, onregelmatige ademhaling in de song zelf is. Zonder de minste voorkennis, besef je meteen dat deze plaat in het teken van prangend verlies staat. Van een afwezigheid, die permanent aanwezig blijft.

Een halfjaar na de dood van zijn stiefvader, werd bij Jacques' moeder terminale kanker vastgesteld. Naast tomeloos verdriet bracht dat doodsvonnis ook inspiratie. Zo schreef Jacques het magistrale 'Lion's Heart' toen hij net over de telefoon had gehoord dat de toekomst voor zijn moeder uitzichtloos oogde. De woorden vloeiden als tranen die nacht. De song schreef hij op de grond van een keldertje in New York. Slapend in de hoes van zijn contrabas, terwijl krioelende kakkerlakken zijn enige gezelschap van betekenis waren.

Onderhuidse dreiging

De machteloosheid, het verdriet en de verwarring schuilen niet alleen in de opbouw, maar ook in de tekst van 'Lion's Heart'. Je hoort flarden van ideeën, abstracte gedachten. Poëtischer kan een kortsluiting en meltdown mogelijk niet klinken. "Ik wilde haar vertellen dat het oké is. Dat ze sterk moest zijn", legt Jacques uit, terwijl hij de tranen verbijt - een ongelijke strijd, trouwens. "Maar op dat moment werd ik zelf verscheurd door de gedachte dat ik haar zou verliezen. Ik wilde haar helemaal niet kwijt. Ik wilde dat ze me - net als toen ik kind was - weer kuste op de mond. Dat ik het gevoel zou krijgen dat alles in orde kwam."

Lang na de opnames blijft het verdriet tastbaar. De rauwe wonde open. Slow Healer slaat duidelijk op de artiest zelf. Deze plaat voelt dan ook aan als een tergend traag helingsproces, dat op muziek werd gezet. Jacques' heldere, aan Jeff Buckley herinnerende stem klinkt daarbij als een dauwdruppel die op verschroeide aarde uiteenspat.

Jacques vindt dan wel aansluiting bij het Brusselse jazzmilieu, maar in de muziekwereld van New York en Berlijn wordt hij al jaren hoog aangeschreven. Zo hoog zelfs dat hij op zijn debuut The Jollity of My Boon Companion hulp kreeg van Marc Ribot, vertrouweling van Tom Waits, Elvis Costello en John Zorn.

Deze keer kreeg hij studiohulp van de IJslandse celliste Gyda Valtysdottir van Mùm, naast zijn trouwe metgezel en gitarist Shahzad Ismaily, bekend van Bonnie 'Prince' Billy. De plaat werd dan ook goeddeels in IJsland ingeblikt. Het broeierige en unheimische 'Keep it Still' is daar zelfs ontstaan, als pure improvisatie. Over de hele lijn lijkt het trouwens alsof de natuurkracht van geisers en sluimerende vulkanen ook zijn weg vond naar de plaat. In alle songs is alleszins een onderhuidse dreiging voelbaar. "Dat wilde ik zo", geeft Jacques toe. "Op mijn debuut barstten de songs af en toe nog los, maar nu blijft de spanning in sluimermodus. Melancholie voert de boventoon. Die weemoed zit sowieso ingebakken in mij."

Toch spreekt bovenal een grote, tedere sensualiteit uit de meeste songs. In 'Show Me The Way' hoor je zijn vingers letterlijk over de toetsen glijden. Een song als 'Vaguely Lit' bestaat dan weer bij gratie van de zachte omzichtigheid waarmee zijn vingers over de snaren bewegen. Voor Jacques blijft het kernwoord dan weer intuïtie.

"Als ik te lang werk aan een muziekstuk, stijgt het naar mijn brein en lijkt het nergens meer naar. Ik móét intuïtief werken. Impulsief. Op die manier zijn al deze songs ontstaan." Doorwrocht klinken de tien songs dan ook niet. Doorvoeld des te meer. Doe er uw voordeel mee.