Footwork versus Fab Four: dit zijn de 10 beste platen van de week
Het blijft uitstekende platen regenen, zelfs bij een verzengende lentezon. Wij gidsen u graag door het aanbod.
1. Nick Hakim 'Green Twins'
De 26-jarige Nick Hakim groeide op in Washington DC, als zoon van een Chileense moeder en een Peruviaanse vader. Green Twins, zijn debuut, stalt de muzikale schizofrenie uit van deze waanzinnig getalenteerde zanger-producer. Echoënde soulzang, knusse drumcomputertjes, in LSD gedrenkte koorharmonieën en psychedelische sixtiesvibes vloeien er op wervelende wijze door elkaar. Klinkt als? Shuggie Otis, Unknown Mortal Orchestra en Animal Collective in een melancholische bui.
2. Millionaire 'Sciencing'
“Genie, genie…”, pruttelde Tim Vanhamel nog tegen toen onze muziekjournalist Gunter Van Assche een poging deed de Limburgse rockgod te bewieroken. “ik weet niet of ik zelfs maar iets wijzer ben geworden”. Best mogelijk, maar wij hoorden op Sciencing toch slimme 21ste eeuwse gitaarpop: druggy seventiessoul à la Curtis Mayfield, nijdige gospelrock die klinkt alsof Jamie Lidell bij The Kinks is ingelijfd en ijle prachtsongs die Kevin Parker van Tame Impala vast stikjaloers maken. Wat een comeback!
Lees hier onze recensie.
Lees hier het interview met Tim Vanhamel.
3. Aldous Harding 'Party'
Kakelnieuwe en fonkelverse hipsterfolkie uit Nieuw-Zeeland. Op haar tweede, alom bewierookte album Party rijt ze haar borstkas open en pleurt ze haar bloedende hart op een zilveren schaaltje. "It can be, so hard, to forgive”, biecht ze op, "It’s not what I thought, and it’s not what I pictured”. Producer John Parish voorziet Hardings dromerige minimalisme van een toefje sepiakleurig je ne sais quoi, wij hoorden echo’s van Kate Bush, Kristin Hersh en Perfume Genius (die laatste duikt niet toevallig even op in een song). Het stoffige zwartwitportret op de hoes verraadt genoeg: dit is deep shit.
4. Everything Is Recorded 'Close But Not Quite EP'
De Britse producer en baas van platenlabel XL Richard Russell levert onder het alias Everything Is Recorded een hartverwarmend visitekaartje af. Het lijkt wel een synthese van het productiewerk dat de man de voorbije tien jaar etaleerde: zowel soulzanger Sampha duikt op (Russell tekende hem op XL), als samples van Gil Scott-Heron (wiens afscheidsalbum door Russell werd geproduced) en van Bobby Womack (die eveneens op zijn laatste album van beats en synths werd voorzien door de man). Russell “verstaat ook de kunst om met de meest uiteenlopende artiesten Iets Moois te creëren”, schreven we met bloedend hart en trillende onderlip. Hoed af.
Lees hier onze recensie.
5. Burial 'Subtemple / Beachfires EP'
Burial goes ambient. De mysterieuze Londense elektronicavernieuwer heeft al tien jaar lang geen volwaardig album meer uitgebracht, maar trakteert ons sinds 2011 met de regelmaat van de klok op EP'tjes die zo grensverleggend en overrompelend zijn dat de concurrentie er deemoedig het hoofd bij buigt. Zo ook wellicht deze keer weer. 'Subtemple' verruilt de klikkende garage-ritmes voor vinylgekraak en mechanisch geratel. Een eenzame vrouwenstem dobbert in een zee van gefluister, subtiele elektronische belletjes en angstaanjagende klankflarden. 'Beachfires' verjaagt de sluimerende stilte met tergend traag opdoemend synth-ambient. Kippenvel.
6. Girlpool 'Powerplant'
Het uit Los Angeles afkomstige indierockduo Girlpool walst met zijn tweede plaat Powerplant achteloos het hipsterdom binnen. Zeker, de dames Cleo Tucker (zang/gitaar) en Harmony Trividad (bas/zang)) spelen het type trendy shoegazepop dat niet zou misstaan in een slotscène van een 13 Reasons Why-aflevering. Anderzijds beschikken de meisjes over de chops én over geruststellende invloeden die nu en dan door hun weeë songs schemeren: The Breeders, Slowdive, Mazzy Star, het vroege werk van The Shins… melancholische ninetiesrock met noisy gitaartics, quoi.
7. The Beatles 'Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band - Anniversary Edition'
Op 1 juni is het vijftig jaar geleden dat John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr (okee, én producer George Martin natuurlijk) het psychedelische popmeesterwerk Sgt.Pepper’s Lonely Hearts Club Band op de goegemeente loslieten. Zulks vraagt om een heruitgave en dan wel eentje waarop de originele songs een stereomix krijgen. De Superdeluxe-versie pakt uit met vijf extra disks vol studio-outtakes (mét de verplichte valse starts) waarvan de meesten voorheen nog niet het daglicht zagen (de hardcore-fans zullen dat misschien tegenspreken, maar soit), plus promofilmpjes en een making of-documentaire. Diep in de buidel tasten en trippen maar!
8. JLIN 'Black Origami'
Dark Energy, het debuut van JLIN, hoorde in 2015 bij onze favoriete elektronicareleases. De uit het Amerikaanse Indiana afkomstige Jerrilynn Patton ging er met veel branie de nerveus klepperende footwork-hiphop uit Chicago te lijf. Dat probeert ze ook op de opvolger Black Origami, alleen doet haar muziek hectischer en rustelozer dan ooit aan. Bovendien ontvouwt zich dankzij haar ratelende percussiebombardementen een abstractie waarmee we het cultgenre nooit eerder hadden vereenzelvigd. De nieuwe taal die oplaait is fris en opwindend.
9. Various Artists 'We Play House Recordings 10 Years'
De Belgische housepaus Red D. viert de tiende verjaardag van zijn platenlabel We Play House Recordings met een driedubbelaar vol cultclassics uit eigen huis, plus onuitgegeven materiaal van oa. Locked Groove, Fabrice Lig, FCL, Krewcial en prijsbeest San Soda. Je hoort Lady Linn de Studio 54-diva uithangen, je voelt de clubvibes zinderen, de acidbliepjes tintelen en de spacey synthesizers je hersens aan de kook brengen. Op 2 juni kan je bovendien meevieren in Ampere in Antwerpen, waar We Play House het eerste van een resem verjaardagsfeestjes organiseert.
10. PWR BTTM 'Pageant'
"Met deze plaat hadden frontman Ben Hopkins en drummer Liv Bruce één van de nieuwe voortrekkers van de zogenaamde queercore kunnen zijn”, schreven we over Pageant, de tweede plaat van het Amerikaanse indierockduo PWR BTTM. Alleen staken onrustwekkende beschuldigingen van seksueel misbruik een stokje voor de carrièreboost van de band. De schuld van Hopkins is vooralsnog niet bewezen maar de aantijgingen waren ernstig genoeg voor zijn label en management om PWR BTTM te laten vallen. Dat voelt dubbel aan, want Pageant is een sterke rockplaat die een frisse wind laat waaien door het indiegenre.