Marc Stassijns, geboren in Dendermonde op 10 januari 1939, was altijd begeesterd door de koers, zegt iedereen die hem van dichtbij of van ver ­gekend heeft. In die mate zelfs dat hij zelf niet onverdienstelijk fietste. In 1960 werd hij universitair kampioen van België op de piste. Maar een echte sportcarrière zat er nooit in. Hij werd in 1961 sportreporter bij de BRT radio. Hij vormde een tandem met wijlen Jan Wauters en versloeg zo goed als elke koers tussen 1963 en 1989, waaronder 25 keer de Ronde van Frankrijk.

In de jaren tachtig maakte hij de overstap naar de televisie, al ging dat niet van ganser harte, zegt André Meganck, die als programma-assistent nauw met hem samenwerkte. “Fred De Bruyne had hem aangeduid als zijn opvolger, maar hij durfde dat niet goed. Die schoenen waren te groot voor hem, vond Marc in al zijn bescheidenheid. Louis De Pelsmaecker en Mark Vanlombeek zijn hem dan maar voorgegaan. Maar daarna is hij dan toch overstag ­gegaan.”

Dé quote van de jaren 80

Legendarisch is het interview dat Stassijns in 1984 afnam van Eric Vanderaerden en diens ploegmaat Eddy Planckaert na Gent-Wevelgem. De Italiaan Guido Bontempi had gewonnen, maar zwalpte zo van links naar rechts over de weg dat hij Vanderaerden afhield van een zekere zege. “Marc lokte Vanderaerden en Planckaert uit hun kot, live op de televisie. Dat ze een klacht moesten indienen, zei hij op die onderkoelde manier van hem.” Planckaert beet in de wortel en zorgde voor dé wielerquote van de ­jaren tachtig: “Als hij dat nog eens doet, rijd ik hem met zijn kluuten in de tuin!” Marc Stassijns knikte ernstig.

Hij was niet alleen een koersfanaat, zegt Meganck. “Dat was wel zijn grote liefde, al van jongs af. Maar ook het boksen volgde hij. Hij versloeg de ­legendarische kamp tussen ­Mohammed Ali en Jean-Pierre Coopman in 1976. Marc was de enige die erin slaagde Ali te interviewen na de match in Puerto Rico.”

Mark Vanlombeek, die jarenlang samenwerkte met Marc Stassijns, zij aan zij als commentator, herinnert zich hem als een groot vakman. “Als wielerjournalist, maar vooral ook als chef sport. Hij werd dat in het begin van de jaren 90 en drukte zijn stempel. Zijn visie was revolutionair. Het was de tijd dat de middelen om wielerwedstrijden te verslaan karig waren. Hij kreeg organisatoren zo ver dat ze zelf mee betaalden als ze hun koers live op tv wilden. Dat was nog nooit gebeurd. Marc was een heel intelligente onderhandelaar, die altijd een stap verder dacht dan zijn gesprekspartners.”

Sinds zijn pensioen in 1999 fietste Stassijns veel en vaak. Maar zijn gezondheid ging steeds feller achteruit. Een aantal jaar geleden werd de ziekte van Alzheimer bij hem vastgesteld.